Ονομάζομαι ........

Ονομάζομαι ............... είμαι αναπληρωτής εκπαιδευτικός ΠΕ 04.04 και ανέλαβα καθήκοντα για τη σχολική χρονιά 2022-23 στις 6/10/22 στην Δευτεροβάθμια ................... Συγκεκριμένα μου ανατέθηκαν καθήκοντα στα Γυμνάσιο – Λύκειο ........... και στο ΕΠΑΛ .................. ασεπ διαγωνισμός 2023 Επείγομαι να παραθέσω καταρχήν τα όσα θλιβερά και σοκαριστικά λαμβάνουν χώρα καθημερινά στο 1ο ΕΠΑΛ .............. αλλά και να εξηγήσω πλήρως και εμπεριστατωμένα τους λόγους που με οδήγησαν σε μια τόσο σοβαρή και επιζήμια για μένα απόφαση όπως αυτή της παραίτησης μου. Σχετικά με το συγκεκριμένο ΕΠΑΛ η κατάσταση είναι γνωστή σε όλο το εκπαιδευτικό προσωπικό, τη δευτεροβάθμια διεύθυνση και τη τοπική κοινωνία, κρίνω όμως πως μάλλον δεν έχει αξιολογηθεί σωστά η σοβαρότητα της, ενδεχομένως λόγω της χρόνια επικρατούσης κατάστασης στα ΕΠΑΛ και τα σχολεία της χώρας γενικότερα. Τη Δευτέρα 10/10/22 πήγα στο ΕΠΑΛ ............. για το 1ο μου μάθημα. Από τη πρώτη στιγμή δε χρειάζεται ιδιαίτερη παρατηρητικότητα ή εμπειρία για να καταλάβει κάποιος πως η κυριαρχία των μαθητών είναι απόλυτη και αρνητική. Είναι φανερό από τη περικυκλωμένη με επιδεικτικά καπνίζοντες μαθητές αίθουσα καθηγητών. Το κάπνισμα είναι ελεύθερο σε όλο το προαύλιο χώρο ενώ κάποιοι καπνίζουν και μέσα στις τάξεις. Πολλοί ανήλικοι μαθητές έρχονται με τα ΙΧ τους και παρκάρουν στις θέσεις για παρκιγκ εντός του σχολείου. Σημειωτέων πως, όπως πληροφορήθηκα, πέρσι υπήρξε θανατηφόρο ατύχημα όταν ανατράπηκε ΙΧ με μαθητές, ένας δεν πρόλαβε να βγει και κάηκε ζωντανός. Παρόλα αυτά δεν διαπίστωσα κανένα έλεγχο από τη τροχαία έξω από το σχολείο. Καμιά φορά, ανάλογα το κέφι, μπορεί να βάλει κάποιος τραπ στα ηχεία του αυτοκινήτου του, δονώντας το σχολείο. Μαθητές περιφέρονται παντού όλες τις ώρες και μπαινοβγαίνουν στο σχολείο μιας και η πόρτα δε κλείνει ποτέ. Την ώρα του μαθήματος μπορεί να ακουστούν έντονες συντονισμένες κραυγές και να γίνει κάποιο φιλικό «ντου» από μερίδα μαθητών σε κάποιο άλλο τμήμα. Ο τρόπος επικοινωνίας τόσο μεταξύ των μαθητών αλλά και όσο και απέναντι στους καθηγητές μπορεί στη καλύτερη περίπτωση να αξιολογηθεί ως «αγενής». Τα κινητά είναι σε διαρκή λειτουργία μέσα - έξω από τις τάξεις, τραβώντας βίντεο και τροφοδοτώντας το τικ – τοκ με «κατορθώματα» από την εξουσία που έχουν επιβάλει οι πλέον παραβατικοί, στο σχολικό χώρο, παράδειγμα για άλλους μαθητές άλλων σχολείων. Ούτε λίγο ούτε πολύ θυμίζει περισσότερο σχολική δομή υπό μόνιμη μαθητική κατάληψη. Ακόμα όμως κι αν δεν τα προσέξεις όλα αυτά, οι ίδιοι οι μαθητές σου ξεκαθαρίζουν από την αρχή ποιος κάνει κουμάντο εκεί μέσα και ποιά είναι τα δικά σου καθήκοντα και υποχρεώσεις αν θέλεις να επιβιώσεις στο βασίλειο τους. Ως καινούριος λοιπόν, έπρεπε να μου «σπάσει ο τσαμπουκάς εξ αρχής» και να καταλάβω που βρίσκομαι. Έτσι κατά τη πρώτη εμφάνιση μου στο μοναδικό τμήμα Ά τάξης αντιμετώπισα μια συνεννοημένα εξωφρενική κατάσταση. Μαθήτριες, εκ περιτροπής έρχονταν και κάθονταν στην έδρα, βάζαν τα πόδια τους πάνω στα θρανία, όλοι άλλαζαν θέσεις, η πόρτα ανοιγόκλεινε συνεχώς και κοπανιόταν με δύναμη, κόσμος μπαινόβγαινε, φωνές ουρλιαχτά και κινητά. Μετά από κάποια ώρα αποτυχημένων προσπαθειών, δια της επίκλησης στο φιλότιμο, ναθυμίσει το περιβάλλον λίγο σχολική τάξη, άρχισα να δίνω ωριαίες αποβολές, συνολικά σε 5 άτομα, κυρίως γιατί επέμεναν να έχουν τα κινητά τους ανοιχτά μέσα στο μάθημα παρά τις συνεχείς παρακλήσεις μου. Μία εκ των μαθητριών που απέβαλα κάθισε έξω από την πόρτα και την ανοιγόκλεινε κοπανώντας τη με δύναμη. Της είπα να σταματήσει να το κάνει γιατί θα τη πάω στο Λυκειάρχη να πάρει ημερήσια αποβολή. Δε σταμάτησε. Οι άλλοι που έβγαλα έξω ήρθαν από το παράθυρο και στέκονταν με τα κινητά σα να βιντεοσκοπούν αν και μου υποσχέθηκαν πως δε το κάνουν... Μάθημα δε κατάφερα να κάνω και στο τέλος πήγα στο λυκειάρχη που έδωσε τελικά αποβολή στη μαθήτρια γιατί εκτός των άλλων όση ώρα της μιλούσε αυτή «έσκαγε τσιχλόφουσκες στα μούτρα του» ενώ προηγουμένως γίναμε μάρτυρες του τρόπου με τον οποίο μίλησε η μαθήτρια αυτή στον πατέρα της. Η 1η μέρα τελείωσε κάπως έτσι. Τη 2η φορά που είχα μάθημα στο ΕΠΑΛ δηλαδή την Τετάρτη 12/10/22 κατάφερα αρχικά να κάνω μάθημα σε δύο τμήματα της Γ τάξης, ίσως επειδή ήταν πρώτες ώρες και νύσταζαν, ίσως και όχι. Στη συνέχεια όμως βρέθηκα πάλι στο ίδιο τμήμα της Ά όπου αντιμετώπισα μια παρόμοια κατάσταση με τη 1η φορά, μόνο που τώρα υπήρχαν μέσα και μαθητές από άλλα τμήματα – ένας γνωστός ως ο πρόεδρος του Β πληροφορικής- του κατά γενική ομολογία πιο παραβατικού τμήματος του σχολείου. Ο συγκεκριμένος είχε διήμερη αποβολή και περιφερόταν όπου ήθελε, μου τον παρουσίασαν ως μαθητή της τάξης λέγοντας μου άλλο επίθετο από κάποιον που πραγματικά έλειπε. Σε κάποια στιγμή ζήτησα από μια μαθήτρια που βαφόταν να κρύψει το κινητό της, η μαθήτρια μου απάντησε «να τελειώσω το φρύδι μου πρώτα». Της είπα πως δε μπορώ να περιμένω και της το πήρα από εκεί που το είχε ακουμπημένο. Τότε σηκώθηκε και με ύφος απειλητικό μου είπε «φέρε αμέσως πίσω το κινητό μου» της ζήτησα να αλλάξει ύφος και της είπα πως αν το θέλει θα πρέπει να βγει έξω. Το πήρε και βγήκε έξω. Τα περιστατικά αυτά γίνονταν μέσα σε γενικευμένη βαβούρα. Σε κάποια στιγμή με παρότρυνση του «προέδρου του ΄Β πληροφορικής» άρχισαν να στριγγλίζουν όλοι μαζί και να χτυπάνε τις καρέκλες γελώντας. Τους είπα πως εφόσον δεν θέλουν να γίνει μάθημα θα βάλω σε όλους απουσία και ζήτησα από την απουσιολόγο να το κάνει. Ξανακαταλήξαμε στο Λυκειάρχη. Μάθημα πάλι δεν έγινε. Η κατάσταση κορυφώθηκε στο διάλειμμα όταν ενώ καθόμουν στο γραφείο των καθηγητών ήρθε απειλητικός εξωσχολικός «νταής» και προσπάθησε να με εκφοβίσει. Φώναζε «ποιος είναι αυτός ο μάγκας που βγάζει έξω επειδή έχουν κινητά» ή κάτι παρόμοιο. Του είπα «εγώ είμαι». Μου λέει «βγες έξω» και βγήκα. Μου λέει «εσύ έβγαλες έξω τη κοπέλα μου;» και ήρθε και κόλλησε στη κυριολεξία τη μύτη του στη μύτη μου. Ενώ πρόσωπο με πρόσωπο, κοιτιόμασταν στα μάτια, τα παιδιά είχαν βγάλει τα κινητά έτοιμα να βιντεοσκοπήσουν ή να ορμήσουν αν κάτι συνέβαινε και ενώ περίμενα τα χειρότερα, τη κρίσιμη στιγμή, παρενέβη γενναία ο Λυκειάρχης και τον απομάκρυνε με σπρωξιές. Πληροφορήθηκα τότε πως ήταν εξωσχολικός ενήλικος (εγώ νόμιζα ήταν μαθητής) και σεσημασμένος, γνωστός στην αστυνομία και πρώην μαθητής του «σχολείου». Ο νταής απομακρύνθηκε βρίζοντας το Λυκειάρχη και το σχολείο αλλά παρέμεινε στο χώρο του σχολείου όπου να σημειώσω, βρίσκεται καθημερινά. Στη συνέχεια είχα μάθημα για 1η φορά στο ΄Β πληροφορικής το χειρότερο κατά γενική ομολογία, όπως επεσήμανα προηγουμένως, τμήμα του ΕΠΑΛ. Τα παιδιά αυτά είχαν αφηνιάσει. Θα έλεγα πως πρόκειται για τον πυρήνα της «παραβατικής κυβέρνησης» που έχουν εγκαταστήσει. Ο τρόπος που έληξε το επεισόδιο με τον εξωσχολικό δεν τους είχε iκανοποιήσει. Με απειλούσαν για το αμάξι μου και μου ‘λέγαν πως με περιμένει ο εξωσχολικός να με δείρει. Ταυτόχρονα κοπανούσαν θρανία, καρέκλες και κυρίως στρίγγλιζαν όλοι μαζί, πράματα που κάνουν σχεδόν κάθε μέρα. Έφυγα από το τμήμα. Ήταν προφανές πως ‘θέλαν να με κάνουν να χάσω τη ψυχραιμία μου να κάνω κάποια λάθος κίνηση για να μου ορμήσουν, να με βιντεοσκοπήσουν και φυσικά βάση νομοθεσίας θα την πλήρωνα μόνο εγώ. Οι «μαθητές» των δύο τμημάτων (του Ά και Βπ) μαζί με τον εξωσχολικό είχαν στηθεί δίπλα στο δρόμο που πήγαινε προς το χώρο στάθμευσης και την έξοδο και ‘δείχναν να με περιμένουν. Κάποιοι συνάδελφοι με συμβούλεψαν να καλέσω την αστυνομία για να φύγω. Άλλοι μου είπαν πως δε θα γινόταν κάτι. Ο Λυκειάρχης είχε φύγει για κάποια δουλειά αν και προηγουμένως, χωρίς να το γνωρίζω, είχε φροντίσει να μιλήσει στον εξωσχολικό. Αφού ηρέμησα αποφάσισα να πάω μόνος να τους μιλήσω. Έκρινα πως αν φώναζα την αστυνομία θα χανόταν κάθε πιθανότητα επαναπροσέγγισης και άρα θα εξαφανίζονταν κάθε πιθανότητα να κάνω τη δουλειά μου ως εκπαιδευτικός. Στάθηκα επίτηδες δίπλα στον εξωσχολικό που έδειχνε να με αγνοεί κοιτώντας το κινητό του, και τους είπα, εν ολίγοις, πως αν δε με θέλουν μου είναι αδύνατο να τους κάνω μάθημα και πως θα παραιτηθώ επί τόπου και θα φύγω από το νησί, κάτι που πραγματικά είχα αποφασίσει και το είχα πει στους συναδέλφους. Εκεί προς έκπληξη μου ακούστηκε «όχι κύριε». Τους εξήγησα ξανά αυτό που τους είχα πει και στη τάξη πως εγώ εργάζομαι και πληρώνομαι για αυτό. Μου είπαν (αυτό που κι αυτοί ξανά μου είχαν πει) πως και να μη τους κάνω μάθημα πάλι θα πληρωθώ. Τους απάντησα πως δε μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο και πως αυτοί δεν πρέπει να επιζητούν κάτι τέτοιο, πως αν παραμείνω θα συνεχίσω να απαγορεύω το κάπνισμα μέσα στη τάξη όπως και τα κινητά και γενικά θα κάνω μάθημα σύμφωνα με τους κανόνες, γι’ αυτό να το ξανασκεφτούν και να μου πουν αν θέλουν να μείνω. Απάντησαν ξανά δυνατά να μείνω αν και ακούστηκαν και κανά δυό σκόρπια «να φύγεις». Στη συνέχεια γύρισα προς τον εξωσχολικό και του έτεινα το χέρι. Μου το έδωσε και σε καλό τόνο μου είπε πως δεν έχω δικαίωμα να παίρνω τα κινητά των παιδιών. Του είπα πως από όσο ξέρω το έχω και πως θα το ξανακάνω. Αυτός επέμενε και τότε παρενέβη «ο πρόεδρος του Β πληροφορικής», αυτός με τις 2 μέρες αποβολή και είπε «όχι το έχει. Εμένα στο δημοτικό μου το ‘έπαιρναν συνέχεια…». Γελάσαμε. Η κατάσταση εκτονώθηκε και όπως είπε και ο πρόεδρος: «εντάξει καλός είσαι περνάς». Μία μαθήτρια ήρθε και μου ζήτησε συγνώμη. Και κάπως έτσι με αυτή τη φριχτή δοκιμασία (διότι αυτό ήταν), τελείωσε η 2η μέρα μου στο ΕΠΑΛ. Κάποιοι συνάδελφοι πρότειναν να γίνει σύλλογος για το γεγονός αλλά τελικά δεν ορίστηκε κάτι. Κατόπιν πήγα στη δευτεροβάθμια όπου ανέφερα προφορικά όλα αυτά και άλλα που για λόγους οικονομίας δε περιγράφω εδώ, στον διευθυντή των «εκπαιδευτικών θεμάτων» ........... καθώς και τη πρόθεση μου να παραιτηθώ δυστυχώς εξ ολοκλήρου μιας και όπως με ενημέρωσαν δε γινόταν να παραιτηθώ μόνο από το ΕΠΑΛ και να παραμείνω στα άλλα σχολεία ως «μειωμένου ωραρίου» όπως ζητούσα. Φυσικά ήταν γνώστης της κατάστασης στο ΕΠΑΛ. Συζητήσαμε για τη νομοθεσία που μας «δένει τα χέρια» και με παρότρυνε να μη παραιτηθώ γιατί θα ήταν καταστροφικό για την καριέρα μου. Μου ζήτησε να «προσαρμοστώ κάπως» παρόλο που γνωρίζει πως προσαρμογή στη προκειμένη σημαίνει να στέκομαι σα «νεκροζώντανος» στη τάξη να κάνω πως δε βλέπω, δεν ακούω, δε νιώθω, να μη κάνω μάθημα εννοείται, και τελικά να τους βάλω όλους 12 για να μην έχω άλλα… Δε παραιτήθηκα διότι πίστευα πως μετά τα γεγονότα που προηγήθηκαν και την αίσια έκβαση τους υπήρχε ελπίδα συνεννόησης. Τη Δευτέρα 17/10/22 είχα μάθημα ξανά στο ΕΠΑΛ και πήγα με τη κρυφή ελπίδα πως ίσως κάτι να έχει αλλάξει μετά τα επεισόδια της Τετάρτης. Στο μάθημα με το ΄Β πληροφορικής αντιμετώπισα μια χυδαία κατάσταση. Οι «μαθητές» κάναν σόου κοπανώντας θρανία και καρέκλες στους τοίχους, σκούζοντας όλοι μαζί «καλοοοο εεεεε», ή «μμμμμμμμμμμμ» ή βγάζοντας απλά άναρθες κραυγές δυνατά (όπως μου εξήγησαν «αυτό εκνευρίζει πολύ τους καθηγητές», κάπνιζαν μέσα στη τάξη και έκαναν διάφορες ανοησίες πχ ένας αρκετά ψηλός και δυνατός μαθητής πήρε στους ώμους τους έναν πιο μικρόσωμο που κάπνιζε και έκανε ημικαθίσματα κοιτώντας με. Με περικύκλωναν και με κοιτούσαν κάνοντας διάφορες γκριμάτσες και λέγοντας μου διάφορες ανοησίες. Αυτά όλα μπορείτε σίγουρα να τα απολαύσετε και στο τικ-τοκ μιας και μέσα στη γενικότερη σύγχυση που με δεξιοτεχνία δημιουργούσαν φρόντιζαν κάποιος να βιντεοσκοπεί. Σε κάποια φάση ήρθαν στο δια ταύτα: «εδώ μάθημα δε κάνεις. Δε κάνει κανείς. Θα μας βάλεις όλους ένα 12 όπως όλοι και άντε..», «όχι 12 ρε 16», «20 να μας βάλει», «λοιπόν όταν είμαστε ήσυχοι θα μας βάζεις 16 και όταν δε θα είμαστε θα μας βάζεις 12 εντάξει; Εντάξει ρε;». Σε κάποια φάση που ρώτησα που βρίσκεται η μοναδική μαθήτρια του τμήματος και γιατί είναι μόνο αγόρια εδώ, μου είπαν «τη βιάσαμε όλοι μαζί στις τουαλέτες και ψόφησε, και εκεί που κάθεσαι στη κατάληψη εμείς γαμούσαμε…. να ξερες που κάθεσαι…». Στο σημείο αυτό να πω πως αν και όλα αυτά γίνονταν προφανώς για να μου δείξουν πόσο «τρομεροί» είναι αυτό δε σημαίνει πως αν παρουσιασθεί ευκαιρία δεν είναι πιθανό να δράσουν με τον τρόπο που περιγράφουν. Η σκέψη από την πράξη σε έφηβους χωρίς φρένα δεν απέχει πολύ. Ύστερα ξαναπιάσαν κουβέντα για το αυτοκίνητο μου. Ένας μαθητής αφελώς μου έδειξε τη ταυτότητα του για να με πείσει πως μένουμε στο ίδιο χωριό στο οποίο λέει περιπολεί και θα βρει το αυτοκίνητο μου οπότε «να κανονίσω». Ένας συνάδελφος εκτελών χρέη υποδιευθυντή που προσπάθησε να βοηθήσει εκδιώχθηκε «τι θέλεις στη τάξη μας κάνουμε μάθημα μας ενοχλείς έξω, έξω ρε». Όποτε πήγαινα να μιλήσω γινόταν γενικευμένη οχλαγωγία. Σε κάποια στιγμή προς το τέλος θυμήθηκαν τις απουσίες. «Μη κάνεις κάνα αστείο και μας βάλεις απουσία», «αφού δε κάναμε μάθημα τι θέλετε να σας κάνω;», «εμείς εδώ είμαστε κάνε μάθημα άντε ντε κάνε μάθημα. Σταματήστε ρε, έ μιλάω σταματήστε ελάτε μέσα τώρα θα μας κάνει μάθημα», «άντε δάσκαλε κάνε μας μάθημα, εδώ είμαστε»… Ο πρόεδρος προσπαθούσε να επιβάλει την «τάξη» για να αναβαθμιστεί ποιοτικά η διασκέδαση του, όμως πλέον μάλλον δε γινόταν. Αν και προσπάθησα να πω κάποια πράματα για τον άνθρακα και τις χρήσεις του ο θόρυβος και ο περίγελος ήταν τέτοιος που σταμάτησα. Τελικά ήρθε μαζί μου ένας μαθητής στην αίθουσα καθηγητών έγραψε αυτός στο απουσιολόγιο ποιοι ‘λείπαν (έτσι κι αλλιώς όταν φωναζα τα ονόματα μιας και δεν τους ήξερα μου λέγαν ότι ήθελαν βάζαν άλλους μέσα στη θέση άλλων κλπ) 3 άτομα δηλαδή, που δεν είχαν εμφανισθεί στο σχολείο καθόλου και μου λέει «υπέγραψε εδώ και τελείωσες». «Καλά» είπα εγώ αλλά δεν υπέγραψα διότι τη Δευτέρα στις 17/10/2022 το μάθημα της χημείας στο τμήμα ΄Β πληροφορικής όχι μόνο δεν έγινε αλλά αντί αυτού πραγματοποιήθηκε ένας 45λεπτος διαρκής εκφοβισμός μου με απειλές για τη περιουσία και τη σωματική ακεραιότητα μου και συνεχείς προσβολές και ύβρεις ώστε να μου γίνει ξεκάθαρο πως τα καθήκοντα μου είναι: «Μπες, κάτσε, βούλωστο, μη βάζεις απουσίες και μη τολμήσεις να κόψεις κανέναν». Αυτά που περιγράφω στο συγκεκριμένο τμήμα τα βιώνουν όλοι οι συνάδελφοι, αν και σε μένα μπορεί να υπερέβαλαν επειδή είμαι καινούριος, ψηλός και κυρίως επειδή έδειξα «ευθαρσώς» τη πρόθεση μου να κάνω μάθημα. Όμως οι εκφοβισμοί, η ταπείνωση και ο εξευτελισμός είναι καθημερινότητα για όλους τους εκπαιδευτικούς εκεί μέσα. Όρια δεν υπάρχουν και μάθημα δε γίνεται ποτέ σε συγκεκριμένα τμήματα. Στη πραγματικά φιλική παρότρυνση κάποιων συναδέλφων αλλά και του διευθυντή εκπαιδευτικών θεμάτων, για «υπομονή» με την αιτιολόγηση πως αυτά είναι «σημεία των καιρών και της κοινωνίας» πως «ΕΠΑΛ είμαστε» πως «έτσι είναι όλα τα ΕΠΑΛ στην Ελλάδα» δεν συμφωνώ. Το ότι είναι μια συνήθης κατάσταση δε σημαίνει πως είναι μια φυσιολογική κατάσταση και σίγουρα δεν μπορεί να είναι αποδεκτή. Το να επικαλούμαστε τους «καιρούς» καταργεί καταρχήν την ίδια την ουσία της εκπαίδευσης και ακόμα κι αν συνηθίσω στον διεβδομαδιαίο αυτό «βιασμό» δε μπορώ σε καμία περίπτωση να γίνω συνένοχος στη παραγωγή εγκληματιών. Διότι αυτό συμβαίνει. Οι ανήλικοι αυτοί μαθαίνουν πως μπορούν να κάνουν ότι θέλουν με τη μέθοδο του ομαδικού «συμμοριτικού» τσαμπουκά. Παρακάμπτουν όρια και επιβάλουν κανόνες. Δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους σε ένα ελεγχόμενο περιβάλλον το οποίο τελικά, μη μπορώντας να τις χαλιναγωγήσει τους περνάει το λάθος μήνυμα, λειτουργώντας έτσι ως φυτώριο παραβατικότητας και αλλοτρίωσης. Ο τρόπος με τον οποίο καλλιεργείται ο φασισμός στα σχολεία είναι κυρίως μέσα από την ανοχή στον εκφοβισμό. Οι μαθητές εν αντιθέσει με την εκπαιδευτική κοινότητα, επιδεικνύουν ουσιαστική αλληλεγγύη μεταξύ τους αν και συχνά υπό καθεστώς φόβου (πρόκειται δηλαδή για συγκάλυψη), οργάνωση και αμεσότητα στις αντιδράσεις. Έχουν άφθονο χρόνο και μειωμένους ηθικούς φραγμούς που τους καθιστούν, τουλάχιστον μερικούς από αυτούς, αδίστακτους και άρα αποτελεσματικότατους. Κυρίως όμως ότι κάνουν γίνεται με την ανοχή του νόμου και της κοινωνίας και αυτό το ξέρουν πολύ καλά. Εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις στο έπακρο. ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΝ. Οι εκπαιδευτικοί αν και θεωρητικά δρουν σε ένα πλαίσιο ως δημόσιοι λειτουργοί, στη πράξη, στα δύσκολα, είναι εντελώς μόνοι. Ποιος θα σε αποζημιώσει για τα σχισμένα σου λάστιχα ή το καμένο σου αυτοκίνητο; Για τα τραύματα σου από τις αυτοσχέδιες «βόμβες» με αλουμινόχαρτο και υδροχλωρικό οξύ; Αν σε συκοφαντήσουν; Αν σου ετοιμάσουν κάποια «κατάσταση» εξωθώντας σε, σε μη αποδεκτή κοινωνικά αντίδραση ενώ σε βιντεοσκοπούν, αν στη «στήσουν» με λίγα λόγια; Που θα βρεις το δίκιο σου; Ιδιαίτερα αν είσαι αναπληρωτής είσαι παντελώς ακάλυπτος. Ποιο εύκολα διώχνεται αναπληρωτής από τη δουλειά του (και μάλιστα για πάντα) σε περίπτωση που «στραβοπατήσει» παρά αδέσποτο σκυλί από ταβέρνα. Αυτά όλα είναι παραδείγματα από αληθινά πρόσφατα περιστατικά σε διάφορα ΕΠΑΛ, και όχι μόνο, της χώρας. Εκτός αυτών, υπάρχουν κάποιες νομοθεσίες όπως με ενημέρωσαν στη δευτεροβάθμια που κατά τη γνώμη μου (και πάρα πολλών άλλων) απλά δένουν πιο σφικτά τα χέρια των εκπαιδευτικών: 1. Έχουν μειωθεί οι μέρες αποβολής που μπορούν να δοθούν σε μέγιστο 2. Όμως, εκτός αυτού, εφαρμόζεται βάση νόμου, το εξής ακατανόητο: Στην αποβολή ο μαθητής έρχεται στο σχολείο αλλά με απουσίες. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως ο μαθητής δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και απλά διαλύει το σχολείο κάνοντας όλους τους εκπαιδευτικούς να ασχολούνται μαζί του. 2. Δε μπορεί να διωχθεί μαθητής από το σχολείο παρά μόνον να αλλάξει περιβάλλον. Αν και αυτό είναι απόλυτα λογικό για το υποχρεωτικό Γυμνάσιο δε έχει κανένα νόημα και δυσκολεύει απεριόριστα τη λειτουργία του Λυκείου. Το Λύκειο δεν είναι υποχρεωτικό! Συνεπώς δε μπορώ να καταλάβω γιατί μαθητές που δεν έχουν κανένα πραγματικό ενδιαφέρον για το σχολείο και έρχονται μόνο για να το δυναμιτίσουν, δε μπορούν, εφόσον αποδείξουν ότι είναι αμετανόητοι, απλά να διωχθούν. Στη μαθητική κοινωνία και στις ηλικίες αυτές, λειτουργεί ο «νόμος του ανεγκέφαλου». Όσο πιο «ανεγκέφαλος» είσαι τόσο περισσότερο σε φοβούνται και άρα σε ακολουθούν. Γίνεσαι πρότυπο. Παράγεις δηλαδή αντίγραφα σου και καταστρέφεις κι άλλους. Θα πρέπει να υπάρχουν ειδικές δομές για τέτοιους ανήλικους. Τα ΕΠΑΛ είναι συνήθως σχολεία με πανάκριβο εξοπλισμό των οποίων το πτυχίο δίνει και άδεια άσκησης επαγγέλματος! Θα πρέπει κάποτε να το συνειδητοποιήσουμε αυτό, και να σταματήσουμε τη χυδαία μετατροπή τους σε «παιδικούς σταθμούς παραβατικών». Στα ΕΠΑΛ και στο συγκεκριμένο όπως διαπίστωσα υπάρχουν πολλά παιδιά ειδικής αγωγής, με χαμηλή δηλαδή νοημοσύνη, δυσλεξίες, δυσγραφίες, ΔΕΠΥ κ.α, κάποια εκ των οποίων έχουν διάγνωση και είχαν παράλληλη στήριξη στο γυμνάσιο ενώ στο ΕΠΑΛ δεν έχουν ούτε καν τμήμα ένταξης. Αρκετά τέτοια παιδιά έρχονται στο ΕΠΑΛ «για να κάνουν ότι θέλουν» όπως λένε τα ίδια. Να «απελευθερωθούν» από τα όποια πλαίσια τους περιόριζαν τα προηγούμενα χρόνια. Μη μπορώντας να διακριθούν με άλλο τρόπο «ανδραγαθούν» δια της παραβατικής συμπεριφοράς τους, επιβάλλοντας τελικά το δικό τους ανεγκέφαλο νόμο στη μαθητική κοινότητα ή πέφτουν θύματα του θερμού αγκαλιάσματος επιτήδειων συμμαθητών τους που τους εντάσσουν στη παρέα - συμμορία. Όλα αυτά γίνονται εξαιτίας του αντιεπιστημονικού νόμου που δίνει το ελεύθερο στους γονείς να επιλέγουν οι ίδιοι τη δομή φοίτησης των παιδιών τους αγνοώντας αν θέλουν τις υποδείξεις των ΚΕΔΑΣΥ δηλαδή των ειδικών για τους οποίους πολύς λόγος γίνεται τελευταία αλλά επιλεκτικά από ότι φαίνεται. Ο νόμος αυτός δεν είναι παρά μια τραγική στρέβλωση της έννοιας της συμπερίληψης που τελικά υπονομεύει το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με τα όχι και τόσο νέα πλέον πρότυπα σχέσης μεταξύ εκπαιδευτικών και μαθητών, το πέρασμα δηλαδή από τον εκπαιδευτικό «βίαιο δικτάτορα» στον εκπαιδευτικό «Οσιομάρτυρα - καρπαζοεισπράκτορα» φαλκιδεύουν τον ουσιαστικότερο πυλώνα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, αυτόν του ΣΕΒΑΣΜΟΥ. Ο οποίος φυσικά πρέπει να είναι αμοιβαίος. Διαδραστικοί πίνακες, τάμπλετ, προτζέκτορες, ακόμα και οι ίδιες οι αίθουσες με τις καρέκλες και τα θρανία τους είναι απλά ΒΟΗΘΗΤΙΚΑ. Η ουσία είναι ο σεβασμός στον εκπαιδευτικό, ο σεβασμός στην εκπαιδευτική διαδικασία κάτι που ως κοινωνία έχουμε απωλέσει. Στην εποχή μας οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους. Να υπενθυμίσω: Το «ξεχαρβάλωμα» δεν είναι προοδευτική παιδαγωγική. Η στοιχειώδης οριοθέτηση δεν σημαίνει καταπίεση. Το ψηφιακό σχολείο δεν σημαίνει να έχουμε μαθητές άρρωστους, απόλυτα εξαρτημένους από τα έξυπνα κινητά τους. Η παιδαγωγική μας δεν βασίζεται τελικά σε κανένα πραγματικά παιδαγωγικό ρεύμα, δεν αποτελεί συνέχεια των μεγάλων παιδαγωγών αλλά στρέβλωση αυτών. Στην ουσία αυτό που εφαρμόζουμε είναι μια προσαρμογή του «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο» ή μάλλον «ο τουρίστας έχει πάντα δίκιο» μιας και είμαστε καθαρά τουριστική χώρα σε όλα από ότι φαίνεται. Τα προβλήματα μας δεν είναι τόσο οικονομικά όσο ηθικά. Παλιότερα ο κόσμος ήταν πάμφτωχος αλλά σέβονταν το σχολείο. Στα νησιά υπάρχουν σχολεία παλάτια φτιαγμένα από μετανάστες που στέλναν χρήματα για να γίνουν σχολεία για τα παιδιά του τόπου τους. Υπήρχε σεβασμός στα «γράμματα». Ο τρόπος λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος λειτουργεί όλο και περισσότερο αλλοτριωτικά. Έρχονται παιδιά μεταναστών από χώρες φτωχότερες αλλά με κάποιους κανόνες τουλάχιστον στα σχολεία και μαθαίνουν εδώ το «κάνω ότι θέλω». Ρωτήστε μετανάστες μαθητές πχ από την Αλβανία αν υπάρχουν τόσο έντονα τέτοια φαινόμενα εκεί. Ρωτήστε τους να σας πουν ειλικρινά με ποια λέξη θα περιέγραφαν τα σχολεία μας. Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται στα «έξυπνα τηλέφωνα» αυτή την ασύμμετρη και ποιοτικά πολύ αναβαθμισμένη απειλή που διαφοροποιεί την εποχή μας από προηγούμενες. Ουσιαστικά η διαπαιδαγώγηση ξεφεύγει από τα χέρια των εκπαιδευτικών και της οικογένειας και μετατοπίζεται σε άγνωστους, μακρινούς και συχνά απόκοσμους «ινφλουένσερς», τράπερ, ακροδεξιές οργανώσεις, παιδεραστές, ή απλά «τσόκαρα» κάθε είδους. Οι συσκευές αυτές είναι άκρως εθιστικές ενώ ο τρόπος χρήσης τους με τα διάσπαρτα εικονίδια, ποπ απ, καμπανάκια και «χρώματάκια» ευθύνονται για ένα είδος επίκτητης διάσπασης προσοχής, νοητικής στέρησης και καταθλιπτικών επεισοδίων. Όλα αυτά είναι επιστημονικά τεκμηριωμένα αλλά και εύκολα παρατηρήσιμα. Τα έξυπνα κινητά δεν είναι συσκευές για ανήλικους. Δε τα χρειάζονται και τους κάνουν πολύ κακό. Τόσο κακό που θα πρέπει να πιέσουμε ώστε να ψηφιστεί ένας νόμος που να απαγορεύεται η αγορά και χρήση σε κάτω των 18 ετών. Σήμερα, οι εκπαιδευτικοί κανόνες μπορούν να λειτουργήσουν στο βαθμό που λειτουργεί το μαθητικό φιλότιμο. Η συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών έχει. Δεν έχουν όμως όλοι. Απέναντι σε μαθητές χωρίς φιλότιμο χωρίς στοιχειώδη κοινωνικό πολιτισμό, το υπάρχον πλαίσιο είναι σχεδόν ανήμπορο. Την αδυναμία αυτή, έχουν ανακαλύψει και εκμεταλλεύονται συνειδητά οι πλέον παραβατικοί, βασανίζοντας εκπαιδευτικούς, εμποδίζοντας άλλους μαθητές από τη μαθησιακή διδασκαλία και καταργώντας ουσιαστικά το σχολείο επιβάλλοντας τη δική τους κυριαρχία. Οι εκπαιδευτικοί φοβούνται. Λιγότερο ή περισσότερο ανάλογα την ιδιοσυγκρασία και τις συνθήκες αλλά φοβούνται. Κι αν αυτός ο φόβος για κάποιους σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να αποτελεί υπεκφυγή από τα καθήκοντα τους, σε επίσης αρκετές περιπτώσεις ιδιαίτερα όταν πρόκειται για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας σε δομές σαν τα ΕΠΑΛ είναι τελείως βάσιμος. Έτσι όπως είναι διαρθρωμένο και εκφυλισμένο το εκπαιδευτικό μας σύστημα, οι εκπαιδευτικοί των ΕΠΑΛ είναι ουσιαστικά οι αποδέκτες μιας αθροιστικής διαχρονικής παραμέλησης. Οι παραβατικοί αυτοί μαθητές, που δεν είναι απαραίτητα από «χαμηλά οικονομικά κοινωνικά στρώματα», είναι «προϊόντα» παραμέλησης από τις οικογένειες τους (για διάφορους λόγους με συχνότερο την ανεπάρκεια), αλλά και τους εκπαιδευτικούς των προηγούμενων ετών, και γενικότερα από το σύστημα εκπαίδευσης μιας και στα σχολεία κυριαρχεί η λογική «φύγε κακό από πάνω μου και…. πήγαινε στον επόμενο». Ως αποτέλεσμα, υπάρχουν παιδιά που με τα βίας κάνουν ανάγνωση συλλαβίζουν χωρίς να είναι δυσλεκτικά κι όμως φθάνουν σε Λυκειακό επίπεδο. Υπάρχουν μαθητές λυκείου με γνώσεις και δεξιότητες 3ης δημοτικού. Πως οι μαθητές αυτοί πέρασαν από το δημοτικό στο Γυμνάσιο και από το Γυμνάσιο στο ΕΠΑΛ αλλά και στο γενικό Λύκειο; Και τι μπορεί να κάνει σε μια τάξη Λυκείου, ένας μαθητής που έχει χάσει το «εκπαιδευτικότραίνο» από το Δημοτικό ή το Γυμνάσιο; Τι επιλογές για κοινωνική καταξίωση στο μαθητικό περιβάλλον έχουν πέρα από το να επιβάλλουν το δικό τους πρότυπο και τους δικούς τους κανόνες όταν μάλιστα βρίσκονται και υπό την επήρεια της εφηβείας. Στα Ελληνικά σχολεία είναι πρακτικά πάρα πολύ δύσκολο να μείνεις στην ίδια τάξη. Τριάρια στις εξετάσεις γίνονται δεκατριάρια στον έλεγχο. Απουσίες σβήνονται, σοβαρά γνωστικά και μαθησιακά ελλείμματα παραβλέπονται. Το να χάσεις χρονιά θεωρείται τιμωρία, κάτι ίσως ακόμα και αντιπαιδαγωγικό. Τιμωρία όμως είναι να έχεις περάσεις άδικα σε μια τάξη και να μη καταλαβαίνεις τίποτα. Τιμωρία για τους υπόλοιπους μαθητές με τους οποίους τελικά κανείς δεν ασχολείται, είναι να μην έχεις κανένα ενδιαφέρον και να «μπαχαλεύεις» τη τάξη βραχυκυκλώνοντας τη μαθησιακή διαδικασία. Τα Ελληνικά σχολεία έχουν εκφυλιστεί εν πολλοίς σε μια καθαρά διεκπεραιωτική διαδικασία. Η τακτική αυτή καταργεί ουσιαστικά το δημόσιο σχολείο καθιστώντας το «παιδική χαρά» αλλά όχι με τον τρόπο που η Μοντεσσόρι εννοούσε και φυσικά τροφοδοτεί την παραπαιδεία. Όσον αφορά τα Λύκεια, τα οποία ξανά-επισημαίνω δεν είναι υποχρεωτικά, αν κάπου θα έπρεπε να εφαρμοστεί η τακτική της τράπεζας θεμάτων αυτή είναι στη Γ΄ Γυμνασίου, στο πέρασμα δηλαδή από το Γυμνάσιο στο Λύκειο. Θα πρέπει κάποτε τουλάχιστον όσον αφορά το γνωστικό, να προσδιοριστεί συγκεκριμένα το ελάχιστο επίπεδο που θέλουμε ως πολιτεία να έχει ένας απόφοιτος που ολοκληρώνει την υποχρεωτική εκπαίδευση, δηλαδή το Γυμνάσιο, και αυτό να εξετάζεται σε πανελλαδικό επίπεδο με τράπεζα θεμάτων. Αν οι αποτυχίες είναι πολλές θα πρέπει να επανάπροσεγγισθεί η όλη μαθησιακή διαδικασία, το μαθησιακό πρότυπο ή/και να αλλάξουν οι στόχοι. Εάν και εφόσον πιάνουν τους ελάχιστα αποδεκτούς στόχους θα πρέπει να μπορούν εφόσον το επιθυμούν να εισέλθουν στο Λύκειο είτε γενικό είτε επαγγελματικό. Αυτά λένε κάποιοι είναι ζητήματα αξιολόγησης και όντως είναι. Ο καθορισμός των στόχων είναι η αφετηρία της αξιολόγησης. Είναι αλήθεια πως το 1ο ΕΠΑΛ ........... έχει αξιολογηθεί με άριστα όπως άκουσα από συναδέλφους; Αυτό από μόνο του δείχνει πόσο εύκολα όλα αυτά μετατρέπονται σε κενό γράμμα και η πολυδιαφημιζόμενη «αξιολόγηση» φαίνεται πως έχει ήδη μετατραπεί, κατά τη γνώμη μου, σε έναν ακόμα γραφειοκρατικό τρόπο αποφυγής της ουσίας. Κατόπιν τούτων για το εν λόγω σχολείο αιτούμαι συγκεκριμένα τα εξής: 1. Τη δημιουργία μιας παιδαγωγικής επιτροπής που, παρουσία εισαγγελέα, να ελέγξει δειγματοληπτικά, το γνωστικό επίπεδο των μαθητών του ΕΠΑΛ στα εξής στοιχειώδη: Ανάγνωση και κατανόηση απλού κειμένου με γραπτές δομημένες απαντήσεις σε συγκεκριμένες ερωτήσεις. Απλές πράξεις (προσθαφαιρέσεις, πολλαπλασιασμό) με τριψήφιους αριθμούς, και πρόσθεση - πολλαπλασιασμό κλασμάτων αλλά χωρίς τη χρήση 9 κινητού τηλεφώνου. Όχι διαιρέσεις. Όχι ερωτήσεις φυσικής, χημείας, ιστορίας, βιολογίας και γεωγραφίας. Απλώς αυτά. Ας μπουν στο ΄Β πληροφορικής (όχι ότι τα άλλα είναι πολύ καλύτερα) να καταγράψουν ποσοστά επιτυχίας. 2. Αιτούμαι, παρουσία εισαγγελέα, να διερευνηθεί η σχολική σταδιοδρομία των μαθητών αυτών, θα πιάσω πάλι το Β πληροφορικής μιας και εκεί είναι συσσωρευμένοι οι «χειρότεροι». Πως έφθασαν ως τη ΄Β Λυκείου; Να ανοιχτούν οι φάκελοι με τα διαγωνίσματα και τις εξετάσεις τους από το Γυμνάσιο για να μη πω από το δημοτικό. Να δούμε πόσος φόβος και πόση παραίτηση από πλευράς εκπαιδευτικών κρύβεται τελικά σε αυτή τη πορεία. 3. Αιτούμαι, παρουσία εισαγγελέα, να γίνει καταγραφή των μαθητών ΑΜΕΑ που φοιτούν σε αυτό το σχολείο και δεν έχουν ούτε παράλληλη στήριξη, ούτε τμήμα ένταξης ή κατάλληλες υποδομές ακόμα και αν είχαν διάγνωση και τους παρέχονταν αυτά στο Γυμνάσιο ή/και το Δημοτικό. Να σταλούν για εξετάσεις στα ΚΕΔΑΣΥ κι άλλοι μαθητές διότι εκεί υπάρχουν συσσωρευμένα προβλήματα ΔΕΠΥ, δυσλεξίας, δυσγραφίας, χαμηλής νοημοσύνης, τα οποία μπορεί να οφείλονται και στο γενικότερο κοινωνικό περιβάλλον τους και να μην έχουν όλα δηλαδή κάποιο ξεκάθαρο γενετικό υπόβαθρο. Για να είναι πιο ολοκληρωμένη η εικόνα θα πρέπει να αξιολογηθούν και κάποια ποιοτικά χαρακτηριστικά που υποδηλώνουν τη συμπεριφορά των μαθητών μετά από περισσότερα από 10 χρόνια αδιάλειπτης εκπαίδευσης. Ας γίνει καταμέτρηση λοιπόν του αριθμού των αποτσίγαρων που βρίσκονται στο προαύλιο χώρο, των σκουπιδιών γενικότερα, των φθορών και καταστροφών στις υλικοτεχνικές υποδομές, ας ρωτήσει κάποιος τη καθαρίστρια, πιστεύω πως μια αξιολόγηση για να είναι σοβαρή πρέπει απαραιτήτως να ξεκινάει από την καθαρίστρια, ας αξιολογηθεί η κατανάλωση σε τροφές και ποτά εντός σχολείου, ο μέσος όρος κόστους των έξυπνων τηλεφώνων που κουβαλάνε μαζί τους. Ας ερωτηθούν τέλος οι εκπαιδευτικοί για τη ποιότητα της επικοινωνίας μεταξύ των μαθητών. Για τους λόγους που αναγράφω και αρκετούς άλλους, ο συγκεκριμένος χώρος, το ΕΠΑΛ .............., βρίσκεται σε μια κατάσταση που μόνο κατ’ επίφαση μπορεί να καλείται σχολείο και αποτελεί εν δυνάμει σοβαρό κίνδυνο για τη τοπική κοινωνία. Η κοινωνία το γνωρίζει . Ήδη από όσο έχω πληροφορηθεί οι εγγραφές μαθητών στο ΕΠΑΛ μειώνονται. Συμμορίες μαθητών από τα ΕΠΑΛ κατόπιν πρόσκλησης από άλλα σχολεία τιμωρούν εκπαιδευτικούς προκαλώντας φθορές στα αυτοκίνητα τους. Στη μαθητική κοινωνία είναι μαγκιά να έχεις άκρες στο ΕΠΑΛ. Γίνεται διάχυση των «ιδανικών» και των μεθόδων του ΕΠΑΛ και σε άλλα σχολεία. Χρειάζεται σοβαρή παρέμβαση εισαγγελέα, κοινωνικών λειτουργών και ψυχολόγων στην εν λόγω δομή και τις οικογένειες κάποιων μαθητών. Υποστήριξη νομική και ψυχολογική στους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται στη «1η γραμμή». Να διαγνωσθούν τα άτομα ΑΜΕΑ. Η διεύθυνση εκπαίδευσης, οι συνδικαλιστές, οι σύμβουλοι, το Υπουργείο και η τοπική κοινωνία πρέπει να σκύψουν με υπευθυνότητα σε αυτό το σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα. «Αυγά πρέπει να σπάσουν». Για μένα η παραίτηση είναι μία καταστροφή, τόσο από πλευράς σταδιοδρομίας όσο και οικονομικά. Για δύο χρόνια τιμωρούμαι μένοντας εκτός σχολείων. Ο αναπληρωτής που παραιτείται δεν δικαιούται ούτε επίδομα ανεργίας. Μένω για δύο χρόνια εκτός μοριοδότησης. Το σημαντικότερο είναι ότι απομακρύνομαι από ένα λειτούργημα που αγαπώ. Η παραμονή μου όμως, στις παρούσες συνθήκες, θα σήμαινε ηθική καταστροφή, κάτι απείρως σημαντικότερο μιας και θα είχε επιπτώσεις και στην υγεία μου. Προερχόμενος από δύο πολύ δημιουργικές χρονιές τόσο στο 1ο ΕΕΕΕΚ Θέρμης όσο και στο 1ο Γυμνάσιο Κισάμου, όπου πράγματι αισθανόμουν πως εκτελώ λειτούργημα, μου είναι αδύνατο να προσαρμοστώ σε μια επιβεβλημένη από εκτός ορίων παραβατικούς μαθητές, απάθεια. Παραιτούμαι λοιπόν λόγω ανωτέρας βίας, και είναι πραγματικά και «ανωτέρα» και ξεκάθαρα βία. Παραιτούμαι εν τέλη διότι έκρινα τον εαυτό μου ανήμπορο να ανταπεξέλθει σε τέτοιου είδους καταστάσεις και υφίσταμαι τις συνέπειες της πράξης μου αυτής. Όσοι όμως δεν παραιτούνται, και δεν εννοώ απλά τους συναδέλφους στο σχολείο, σημαίνει πως θεωρούν τον εαυτό τους ικανό να αντιμετωπίσει με επιτυχία τη παγιωμένη αυτή αρνητική κατάσταση. Η παρούσα μακροσκελής καταγγελία – «πόνημα» δεν επιθυμεί να εμπλακεί σε ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών εκατέρωθεν (υπουργείο, διευθύνσεις εκπαίδευσης, ΕΛΜΕ, σύλλογος εκπαιδευτικών ΕΠΑΛ κλπ). Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης για την κατάντια των σχολείων μας. Το περιεχόμενο της παρούσης αποσκοπεί στο να λειτουργήσει ως εκκινητής για την αποτελεσματική συνεργασία των ανωτέρω φορέων απέναντι στη κατεπείγουσα αρνητική κατάσταση που έχει διαμορφωθεί. Ελπίζω να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να επιφέρει άμεση οργανωμένη δράση. ...................Θεόδωρος

μοναξιές

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, από το βιβλίο του «μοναξιές», των εκδόσεων Κάκτος 

 "Λένε ότι τα μεγαλύτερα κακά στον κόσμο προέρχονται από τους εγωιστές, τους απολίτικους, όσους «ρίχνουν νερό στο μύλο της απάθειας», τους αλαζόνες, τους μοναχικούς – αυτούς που δεν ανήκουν πουθενά για να βολεύονται κάθε φορά με τον καλύτερο τρόπο. 

 Δεν ξέρουν τι τους γίνεται. 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη μοναξιά από τη μοναξιά του ανθρώπου που δεν ανήκει πουθενά, που δεν έχει που την κεφαλήν κλίναι, που δεν έχει ούτε κόμμα, ούτε «φυλή», ούτε θρησκεία – συνεπώς στηρίζεται μόνο στο πανταχόθεν αμφισβητούμενο ΠΡΟΣΩΠΟ του. 

 Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη βία από τη βία που δέχεται ο άνθρωπος ο οποίος με τη μοναξιά του αμφισβητεί έμπρακτα τις οργανωμένες ομάδες, διακρίνοντας πίσω από την αφοσίωση στη γενιά το φατριατισμό, πίσω από το esprit de corps το υπεροπτικό πνεύμα της κλίκας, πίσω από τη θρησκευτική θέρμη το ζηλωτισμό και πίσω από τους κομματικούς οραματισμούς το management των συμφερόντων.  

Ο άνθρωπος αυτός, όπως είναι επόμενο, κατακομματιάζεται, του βουλώνουν το στόμα – ποιοι;

 Τα αγνά στελέχη που βολεύονται θριαμβικά σε καρέκλες και πόστα!

 Το ν' ανήκεις κάπου είναι μια ανθρώπινη ανάγκη. 

 Ομολογώ ότι εγώ ποτέ δεν ανήκα κάπου – κι αυτό μου λείπει. 

Δεν το αντιμετώπισα ποτέ ως προνόμιο, όσο ως παρενέργεια.

 Χάρη όμως σ' αυτή την ιδιότητά μου, μπόρεσα να γλιτώσω από τα blues της σύνθλιψης που τόσοι φίλοι μου χόρεψαν με άλλες, πολύ πιο επικίνδυνες «οικογένειες»: 

το κόμμα, το «γοητευτικό» περιθώριο, τη (μεταμοντέρνα) μου γενιά.

 Πιο επικίνδυνο ήταν, βέβαια, το κόμμα. 

Που, ασφαλώς, ξεκίνησε σαν ιδεολογία, σαν μια λαχτάρα για τη μεταβολή του κόσμου, για τα ιδανικά και τα λοιπά και τα λοιπά – αλλά όταν αποκρυσταλλώθηκε, σε κίνημα, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΚΚΕ, διαστρεβλώθηκε σε τέτοιο βαθμό που έγινε το άκρο αντίθετο του διακηρυγμένου ιδανικού του.

 Θυμάμαι ακόμα την ευδαιμονία των συμφοιτητών μ που ένιωθαν ότι συμμετέχουν σε κάτι ορμητικό, που έτρεχαν να μαζέψουν καφέ στη Νικαράγουα ή να πουλήσουν «Ριζοσπάστη» στα Πατήσια – πώς έλαμπε η όψη τους από αφοσίωση και πίστη, και τι ακατάλυτη συνενοχή τους έδενε απέναντι σε κάτι αποσυνάγωγους, όπως εγώ.

 Ομολογώ, ζήλευα λίγο την αυτοϋπέρβασή τους, το φλογερό ενθουσιασμό τους, το γεγονός ότι είχαν ένα σκοπό λίγο πιο υψηλό από το στομάχι τους. 

Αλλά έβλεπα και πόσο εύκολα γίνονται απολογητές γελοίων ή εγκληματικών πράξεων, πόσες προκαταλήψεις τους ταλαιπωρούν, τι δουλειές καταπίνουν για να απελευθερώσουνε του άλλους – και, εν ολίγοις, αποφάσισα ότι είναι λιγότερο απάνθρωπο να σώσω τον εαυτό μου, παρά την ανθρωπότητα. 

 Την ίδια μοναξιά ένιωσα όταν κάποιο παράξενο γονίδιο μ' εξόρισε κι από τις άλλες ομάδες της γενιάς μου – τους γιάπις τα fashion victims, τους διανοούμενους, τα junkies, τους δημοσιογράφους, τους εστέτ κ.ο.κ. 

Θα 'θελα πολύ να αγαπώ κι εγώ το ντιζάιν ή τα στερεότυπα που επικυριαρχούν στο χώρο. 

 Θα 'θελα να κοιτάζω με βλέμμα όλο κατανόηση τους τριαντακάτι στο dolce, να είμαι ένα γνήσιο παιδί του καιρού μου που πάνω του θριαμβεύει η ηδονική μπαναλιτέ. 

 Κι αυτό γιατί ξέρω τι μυστική θέρμη έχει το να ανήκεις κάπου.

 Τι ευεργετική δύναμη έχει πάνω στις πιο μύχιες ανασφάλειες, τι ιδεολογική κάλυψη παρέχει στις πιο απονενοημένες αυθαιρεσίες! 

Μα τελικά έμεινα εκτός. 

Οι αγωνιστές ξεβράστηκαν στα μετερίζια του Δημοσίου, και όλοι οι μεταμοντέρνοι φίλοι μου περνάνε ζάχαρη στις αυτιστικές φωλιές τους. 

Μόνο εγώ δεν ξέρω που να πάω, πώς να ντυθώ, ποιο περιοδικό να αγοράσω – και ούτε στέκι αξιώθηκα να αποκτήσω, τόσα χρόνια, περιφερόμενος στ' απιθανότερα έκκεντρα – και με τη ρετσινιά του ηδονοθήρα από πάνω.

 Είναι γελοίο να φορτώνουν στους μοναχικούς τις δυσπραγίες της ανθρώπινης κοινωνίας. 

Θα ήταν ωραίο να συμμετέχουμε όλοι σε ομάδες που μας εκφράζουν, διατηρώντας την ατομική ευθύνη και την αυτονομία μας.

 Όμως στην ιστορία του ανθρώπου, ελάχιστες φορές η αυτονομία αυτή επετεύχθη. 

Ακόμα και τα ευγενέστερα μαζικά κινήματα στη θέση των αρχικών οραματισμών απέκτησαν άβουλα, παθιασμένα πλάσματα που δεν διστάσανε να γράψουν το πιστεύω τους με αίμα. 

Και τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορί του είδους δεν διαπράχθηκαν από εγωιστές ή απαθείς ηδονοθήρες (ούτε καν από επαγγελματίες δολοφόνους, χαμένα κορμιά ή κυνικούς), αλλά από ιδεολόγους και φλογερούς αλτρουιστές, ομάδες που αγωνίζονταν για τη σωτηρία του κόσμου και με το αλάθητο της πίστης τους τρόχιζαν τα λυτρωτικά τους ξίφη. 

 Δεν φτάνω στο σημείο να υπερασπιστώ τη μοναξιά – διότι ξέρω ότι έχει τη γεύση της μισανθρωπίας, ότι από την πολλή συνέπεια τσακίζει το κορμί και ότι αν τη μια φορά γίνεται από επιλογή τις ενενήντα εννιά γίνεται από ανάγκη. 

Αλλά σίγουρα την προτιμώ απέναντι σε όλους αυτούς τους λαλίστατους δημαγωγούς της «συμμετοχής στα κοινά» -- που ενώ διαισθάνονται την ιδεολογική ερημιά των κομμάτων όλο μας δέρνουν σαν στυφές δασκάλες επειδή δεν ψηφίζουμε ΠΑΣΟΚ ή Ν.Δ.

 Την υπερασπίζω βεβαίως και απέναντι στο επικυρίαρχο στιλ της γενιάς μου, που ναι μεν προσφέρει θαλπωρή στους κουρασμένους μου συν-εκδρομείς, έχει όμως γεμίσει τον ορίζοντα χιλιάδες σωσίες του κενού, ανθρώπους δίχως γεύση και όραμα, που πάνω τους θριαμβεύει η μετριότητα.

Θα τα λέμε !!!!

Δυστυχώς αυτές τις ημέρες ο ελεύθερός μου χρόνος είναι είδος υπό εξαφάνιση. Επαγγελματικές και οικογενειακές υποχρεώσεις σε ένα χωριό που σε κουράζει, σε πνίγει, σε εξοργίζει. Μιά βόλτα στον ανεμόμυλο είναι το αντίδοτο στο δηλητήριο της καθημερινότητας. Και ο μάγος αυτού του αντιδότου,ένα κρασάκι στου Σταμάτη. Και έτσι επανέρχεσαι στην μάχη της καθημερινότητας. Δυστυχώς ο ελεύθερος χρόνος μου είναι πολύ λίγος για να τον δαπανώ στα σκάνδαλα και στην διαφθορά των εξουσιαζόντων. Άλλωστε θεωρώ αυτό το χωριό είναι άξιο της τύχης του και όλοιτους είναι ως διαχειριστές ονείρων και πραματευτές του τίποτα. Όσο για τον απλό κόσμο, είναι όχλος και άξιος της τύχης του διότι ψηφίζει και στηρίζει αυτή τη σαπίλα. Η ζωή ωραία αρκεί να την δεις από την σωστή οπτική γωνία Καλό μήνα σε όλους και καλή δύναμη Υγ.να ζήσουν οι τα παιδιά πού τωρα πάνε την νύφη με Κλαρίνα στήν εκκλησία σπάνε το χαζό νεοπλουτισμο που μαράζωσε το χωριό μας ΝΑ ΖΗΣΕΣΤΕ