Στην Ελλάδα ζω.
Ανέκαθεν εδώ είσαι ό,τι δηλώσεις.
Ασχέτως του φριχτού δέματος της ύπαρξης που κουβαλάς στον ώμο – και όλοι το βλέπουν, όλοι το συνομολογούν, αλλά στο τέλος όλοι κάνουν πως δεν το βλέπουν.
Δεν έχεις διαβάσει ούτε ένα βιβλίο, δεν ξέρεις καν αγγλικά, και γίνεσαι Δήμαρχος βουλετυτης ,πρωθυπουργός.
Ξύνεσαι μια ζωή, χωρίς να έχεις δοκιμαστεί σε καμία δεξιότητα και σε πάνε για ευρωβουλευτή.
Κανένα πρόσχημα αξιακής πυραμίδας.
Αμφιβάλλεις τι είναι πρώτο και τι δεύτερο, διότι το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης μεταπολιτευτικά στην Ελλάδα είναι στα χέρια μιας ολιγαρχίας ελεεινής.
Η επέλαση των social media επέτεινε την αμορφωσιά, καθώς υποκατέστησε τη γνώση με την πληροφορία
Θέλω να πω, ζούμε ούτως ή άλλως σε μια εποχή αξιακώς φτωχή κι ηλίθια – παρά τις κατακτήσεις της επιστήμης.
Δεν θα ξεχάσω τη ναυτία που ένιωσα μικρός όταν είδα την Ακαδημία Αθηνών να τιμά τη γυναίκα του δικτάτορα Τσαουσέσκου για το «ακαδημαϊκο έργο» της – πόσο εξευτελιστικό ήταν για ένα πνευματικό ίδρυμα να επιβραβεύει μια αγράμματη δολοφόνο.
Οι τελευταίοι έσονται πρώτοι.
Όπως στην πολιτική.
Μακάριος όποιος δεν θέλει να αποδείξει τίποτα.
αποσπάσματα από κείμενο της LIFO
