Να δεις τι σου ‘χω για μετά…
Το κοινωνικό και πολιτικό «αύριο» φαντάζει αβέβαιο. Λουκέτα.
Δισεκατομμύρια που εξατμίζονται μέσα σε λίγα λεπτά για τους μεγάλους παίκτες της αγοράς, στρατιές ανέργων, προβλέψεις για περαιτέρω αύξησή τους, απλήρωτα ενοίκια, ωράρια λάστιχα, ζωή με σύμβαση διάρκειας ορισμένου χρόνου… Φόβος!
Φόβος για αυτό που έρχεται.
Για το «ρεφάρισμα» των ισχυρών –πάλι- στις πλάτες των μικρών.
Φόβος για την εντατικοποίηση της εκμετάλλευσης των πολλών, βορά στην αρένα της κεφαλαιακής συγκεντροποίησης.
Φόβος! Πασπαλισμένος με την δηλητηριώδη άχνη της μιντιακής τρομοκρατίας και τη γαρνιτούρα της κρατικής καταστολής.
Πολλοί λένε ότι διανύουμε τις τελευταίες μέρες του νεοφιλελευθερισμού.
Θα μας επιτρέψουν να διαφωνήσουμε. Αφενός, γιατί ο ιός της εκμετάλλευσης δεν γιατρεύεται από καμία υγειονομική πανδημία, αλλά απ’ τους ανθρώπους, αφετέρου, γιατί το οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό μας αύριο θα είναι φτιαγμένο από τα ίδια απάνθρωπα υλικά.
Αλλά, αυτή τη φορά θα έχει για «μπράβους» του τα έκτακτα μέτρα- αναγκαία για τη δημόσια υγεία, αλλά και για τη μελλοντική διατήρηση του οικονομικού status quo- των τελευταίων ημερών. Το ‘χει δοκιμάσει, άλλωστε και στο παρελθόν.
*copy D.Koulalis.