Το κλίμα είναι εξαιρετικά υποτονικό, η πολιτική συζήτηση περιορισμένη και η αντιπαράθεση ξέπνοη. Δυσκολεύομαι να θυμηθώ τέτοιο προεκλογικό κλίμα γυρνώντας πίσω ως και πενήντα χρόνια. Η πρώτη εξήγηση είναι ότι υπάρχουν πια μειωμένες προσδοκίες από την ταλαιπωρημένη κοινωνική πλειοψηφία. Τα μνημόνιο ήρθαν και εγκαταστάθηκαν περίπου διακομματικά. Ακόμα κι αυτοί που έκαναν σημαία την ανατροπή τους, αφού κάθισαν στις κυβερνητικές καρέκλες, υπερψήφισαν κι άλλα επαχθέστερα.
Ο κόσμος έφυγε από τους δρόμους και τις πλατείες. Η συλλογική αντίδραση και αντίσταση υπονομεύτηκε από εκείνους που καβάλησαν στο κύμα τους και άσκησαν διακυβέρνηση ίδια και απαράλλαχτη με τους προηγούμενους.
Οποιος -καλοπροαίρετα- αμφιβάλλει δεν έχει παρά να ψάξει μια διαδήλωση, μια διαμαρτυρία, μια απεργιακή κινητοποίηση (από τις ελάχιστες που υπήρξαν) στην οποία να πρωτοστάτησε ή να συμμετείχε δραστήρια ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα βρει. Αντίθετα θα διαπιστώσει ότι η αντιμετώπιση των όποιων διαδηλωτών δεν άλλαξε καθόλου. Αστυνομική βία και χημικά. Αυτή τη φορά και κάτι περισσότερο. Ποινικές διώξεις κατά των διαδηλωτών με βάση νόμο του μετεμφυλιακού κράτους. Οι πολίτες γνωρίζουν ποιός θα είναι ο νικητής των εκλογών, ποιος θα είναι από μακριά δεύτερος. Ξέρουν επίσης και κάτι άλλο. Ότι στην καθημερινότητά τους, δύσκολα θα αλλάξει κάτι. Ψηφίζουν όχι γιατί ελπίζουν αλλά για να τιμωρήσουν τους προηγούμενους έστω κι να ταυτόχρονα πυροβολούν τα πόδια τους.
Η Νέα Δημοκρατία καλπάζει προς την εξουσία κρυπτόμενη. Δεν αντιπαρατίθεται δεν αναλύει το πρόγραμμά της, δίνει διαβεβαιώσεις ότι θα είναι ήρεμη δύναμη και δεν θα κάνει όσα ο ΣΥΡΙΖΑ της καταλογίζει. Προσπαθεί να φρονηματίσει τα ακραία στοιχεία της ώστε να μην τρομάξει τους ψηφοφόρους. Εγκαταλείπει την ακραία ρητορική για την Συμφωνία των Πρεσπών και προσαρμόζει την πολιτική της στέλνοντας τις διαβεβαιώσεις που έχουν ανάγκη να πάρουν οι «σύμμαχοι» στο ΝΑΤΟ και οι «εταίροι» στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδεχόμενος το μοιραίο, επιχειρεί να περιορίσει την διαφορά ώστε να παραμείνει ο δεύτερος ισχυρός πόλος στο νέο δικομματικό σύστημα. Το παιχνίδι παίρνει πάνω του ο Αλέξης Τσίπρας με νέα στελέχη της επιλογής του ώστε αύριο να έχει τα χέρια του λυμένα. Με όχημα την «Προοδευτική Συμμαχία» μπορεί να μετασχηματίσει και να μετονομάσει το κόμμα για να παραμείνει κυρίαρχος στον χώρο της Κεντροαριστεράς στην οποία προ πολλού έχει μετακομίσει ο ίδιος και οι επιτελείς του. Στον βαθμό που θα διατηρηθούν τα ποσοστά των ευρωεκλογών και το πιεζόμενο ΚΙΝΑΛ υποχωρήσει, το παιχνίδι στον χώρο αυτό θα έχει κερδηθεί από τον Τσίπρα τουλάχιστον σε ορατό βάθος χρόνου.
Ετσι όπως έχουν εξελιχτεί τα πράγματα ένα κάποιο ενδιαφέρον παρουσιάζει η προσπάθεια δυο προσωποπαγών κομμάτων να εισέλθουν στην Βουλή. Η ακροδεξιά «Ελληνική Λύση» του τηλεπωλητή Κυριάκου Βελόπουλου που κάνει άκομψες προσπάθειες να ξεχαστεί το ιλαρό παρελθόν του ως πωλητή… αυθεντικών Επιστολών του Ιησού και το μεταμοντέρνο «Mέρα 25» του αντισυμβατικού Γιάνη Βαρουφάκη που επιχειρεί να ενσωματώσει την αντιμνημονιακή διαμαρτυρία με μια… εσάνς κοσμοπολίτικου ευρωπαϊσμού. Το εκλογικό σώμα σε απόγνωση με περιορισμένες ελπίδες προτιμά να χαζεύει στην τηλεόραση και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κουτσομπολεύοντας τις αδέξιες ως και χυδαίες προσπάθειες τινών πολιτευτών να προκαλέσουν το ενδιαφέρον και να αποσπάσουν μια ψήφο με κριτήρια εφήμερης αναγνωρισιμότητας και χαβαλέ. Κάτω από αυτές τις συνθήκες είναι που παγιώνεται η αντίληψη πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και οι εκλογές είναι περίπου σαν το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Οποια ομάδα κι αν το κατακτήσει σήμερα δεν θα αλλάξει τίποτα στην ζωή όλων μας αύριο…
