Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018

Μια παροιμία λέει : Κατά τον λαό και οι ηγέτες του .


Οι ψηφοφόροι μου με επέλεξαν γιατί ήθελαν νηπιαγωγεία, 

αστυνομία και νοσοκομεία και όχι για να συντηρούμε

 ζημιογόνες βιομηχανίες"

 και πρόσθεσε 

"Είμαι απογοητευμένη μεταθέτουν την ευθύνη στους φορολογούμενους και αυτό είναι ανευθυνότητα." 

Η διαφορά μεταξύ του "πολιτικός με αρχ@#α" και " αρχ@#α πολιτικός"..

υγ. όχι δεν είναι δικιά μας Σουηδέζα είναι.

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2018

Με μια ματιά

ΡΩΣΙΑ: . Το καλοκαίρι του 2008 εξασφάλιζε δάνειο ύψους 22,5 δισ. δολ. από το Ταμείο για να πληρωθούν οι ξένοι δανειστές, τη στιγμή που οι απλήρωτοι μισθοί και συντάξεις έφταναν τα 12,5 δισ.
ΟΥΚΡΑΝΙΑ: Όταν εξελέγη πρωθυπουργός, ο Γιουστσένκο ξεκίνησε μια διαδικασία πτώχευσης, με τη συνδρομή του ΔΝΤ, κατά την οποία πολλές ουκρανικές βιομηχανίες έβαλαν λουκέτο.
ΒΡΑΖΙΛΙΑ: 20 από τα 42,6 δισ. $ που δανείστηκε το 1999 κατευθύνθηκαν στις τσέπες των χαϊδεμένων παιδιών της Γουόλ Στριτ και πίσω στη Νέα Υόρκη.
ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ: Το 2001 πανικόβλητοι οι Αργεντινοί έτρεξαν στις τράπεζες για να αποσύρουν τις καταθέσεις τους και να μετατρέψουν τα πέσος σε δολάρια αλλά βρήκαν κλειστές πόρτες.
ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ: Με τα 23 δισ. $ που πήρε από το ΔΝΤ, έσωσε μόνο τους εκείνους που προοριζόταν να σώσει, που σε μεγάλο βαθμό ήταν εκείνοι που προκάλεσαν την κρίση.
ΚΟΡΕΑ: Το κανόνι της DAEWOO είχε αλυσιδωτές αντιδράσεις, αλλά το ΔΝΤ δεν επενέβη παρά στο παρά πέντε και προς όφελος των ξένων επενδυτών που έβαλαν «χοντρό χέρι» στην κορεατική βιομηχανία.

Το  Δ.Ν.Τ. μετά την παταγώδη αποτυχία του τόσο στην Αργεντινή όσο και στην κρίση της Ν.Α. Ασίας απαξιώθηκε τόσο πολύ που παραλίγο να πάψει να υφίσταται. Νεκραναστήθηκε με την ελληνική κρίση όπου και εφαρμόζει αμετανόητο τις ίδιες αποτυχημένες συνταγές

Η εισβολή  στο Δημόσιο

Στη Βραζιλία οι ιδιωτικοποιήσεις ξεκίνησαν τη δεκαετία του ‘90 με την -διά της χρηματιστηριακής οδού- πώληση ορυχείων. Ακολούθησε η μετοχοποίηση της αεροναυπηγικής Embraer, που έβαλε στην εταιρεία τους ανταγωνιστές της γαλλογερμανικής EADS.
Το 1998 η κρατική Telebras έσπασε σε 12 μικρότερες εταιρείες και πουλήθηκε σε Ισπανούς, Πορτογάλους, Ιταλούς, Καναδούς κι Αμερικανούς. Στη συνέχεια επιχειρήθηκε η ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας που είχε καταστροφικές συνέπειες, μπλακ άουτ κατά την περίοδο 2001-2002 και κατακόρυφη άνοδο τιμών (140% πάνω κατά την περίοδο 1996-2002.
Και στην Αργεντινή η νεοφιλελεύθερη λαίλαπα είχε προηγηθεί της κρίσης. Στις αρχές της δεκαετίας του ‘90 η κυβέρνηση του ανεκδιήγητου Μένεμ πούλησε ό,τι βρήκε μπροστά της, σύμφωνα με το πρόγραμμα που είχαν εμπνευστεί το ΔΝΤ κι η Παγκόσμια Τράπεζα. Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ύδρευση πέρασαν σε ξένα χέρια, ενώ μέχρι το 1999 το 90% των τραπεζών είχε ιδιωτικοποιηθεί.
Στην Ταϊλάνδη το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων του ΔΝΤ προέβλεπε την άμεση πώληση κρατικών εταιρειών, αλλά και το leasing αυτών από ιδιωτικές εταιρείες, καθώς επίσης και τη σύμπραξη κρατικού και ιδιωτικού τομέα. Ανάμεσα στους αγοραστές συγκαταλέγονται ξένες τράπεζες και θεσμικοί επενδυτές. Επιπλέον, ένα μεγάλο μερίδιο της κρατικής συμμετοχής σε τράπεζες έχει πουληθεί σε πολυεθνικές.
Στη Ρωσία μόλις εδραιώθηκε ο Γέλτσιν στην εξουσία μοίρασε στον ρωσικό λαό μετοχές των κρατικών εταιρειών. Οι πρώην διευθυντές των εταιρειών αυτών με τη συνεργασία ξένων τραπεζών αγόρασαν σε χαμηλότατες τιμές τις μετοχές κι έγιναν ιδιοκτήτες. Πολυεθνικές σαν τις BP, Exxon, Texaco κατέφτασαν στη Μόσχα για να καρπωθούν ένα κομμάτι της πίτας του χρυσοφόρου τομέα της ενέργειας.
Οι πιο σώφρονες ολιγάρχες και ξένοι επενδυτές προέβλεπαν ότι η τύχη τους δεν θα κρατούσε πολύ και φρόντισαν να στείλουν τα κεφάλαια που αποκόμιζαν στο εξωτερικό, όπου οι αμερικανικές και αγγλικές τράπεζες τα υποδέχτηκαν με ευχαρίστηση

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2018

Το έλαβα στο e-mail


Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει έως τώρα…
Έχω πολύ περισσότερο παρελθόν, παρά μέλλον…
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες.
Τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματά τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο… μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων…
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν…
Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απʼ όσες έχω ήδη "φάει".
Σκοπός μου είναι, να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου σκοπός να είναι ο ίδιος, γιατί με κάποιον τρόπο, θα φτάσεις κι εσύ εκεί…
Mario de Andrade

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2018

Για να μην πας αδιάβαστος


"Λες έχω αμπέλια και χωράφια και σπίτια και γης
Κουράδες έχεις.
 Κανένας άνθρωπος δεν έχει γη. Η γης έχει εμάς και σπάει κέφι μαζί μας, άσε που την ενοχλάμε κάθε λίγο σαν κοτόψειρες.
Δύναμη; Μπούρδες. 
Ίδρωσες να κάνεις μια πολυκατοικία 46 διαμερίσματα και πλακώνει ένας σεισμός και στην κάνει λιάδα.
Πήρες παρασήματα και χειροκροτήματα και ζήτω και έρχεται αδερφάκι μου ένα τόσο δα μικρόβιο από συνάχι και σε κάνει μια πτωματάρα χωρίς να το καταλάβεις.

Έβαλες παρά στην μπάντα και διέταξες κόσμο κάντε έτσι ρε μερμήγκια ασήμαντα, και σε πιάνει ένα κόψιμο και είσαι ρεζίλης στη λεκάνη του καμπινέ.

Κάνεις το δυνατό κι έτσι και πιάσει μια παγωνιά τρέμεις σαν παλιόσκυλο και από την άλλη μεριά, μια μολόχα, ένα χορταράκι ασήμαντο, κάθεται όλη νύχτα και τρώει τους αέρηδες και το χιονιά και το πρωί είναι φρέσκο και δεν τού γινε τίποτα.

Πούν’ η δύναμή σου ρε φιόγκο κάτου από τούτο εδώ το Σύμπαν που μας πλακώνει με το βάρος του; 
Πούναι τα μεγαλεία σου και το τουπέ σου; Μια ανάποδη να πάρουνε τα πράματα, στα λεφτά, στα πολιτικά, στην υγεία, στα όλα που την βασίζεις, πας, ξεγράφτηκες και μήτε που θέλουνε να σε θυμούνται οι άλλοι.

Πέθανες και περάσανε πενήντα χρόνια και μήτε κανένας ξέρει αν υπήρξες και αν έκανες και σε φοβηθήκανε και σε λογαριάσανε."


ΝΙΚΟΣ ΤΣΙΦΟΡΟΣ



Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2018

ΠΛΆΚΑ ΘΑ ΈΧΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΌ ΤΟ ΔΉΜΟ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΆΣΕΙ...WiFi4EU Δωρεάν Wi-Fi σε δημόσιους χώρους

WiFi4EU Δωρεάν Wi-Fi σε δημόσιους χώρους για τους Πολίτες
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιθυμεί να εξασφαλίσει δωρεάν συνδεσιμότητα Wi-Fi για τους πολίτες και τους επισκέπτες σε δημόσιους χώρους, όπως πάρκα, πλατείες, δημόσια κτίρια, βιβλιοθήκες, κέντρα υγείας και μουσεία, παντού στην Ευρώπη μέσω του WiFi4EU
Στις 7 Νοεμβρίου 2018 στις 13:00 (ώρα κεντρικής Ευρώπης), η Επιτροπή θα προκηρύξει αίτηση για την υποβολή αιτήσεων για το πρόγραμμα «WiFi4EU»
Η πρόσκληση, η οποία είναι ανοιχτή σε δήμους ή ομάδες δήμων στην ΕΕ, θα είναι ανοικτή μέχρι τις 17:00 (ώρα κεντρικής Ευρώπης) στις 9 Νοεμβρίου 2018.
Για το 2020 θα διατεθούν 120 εκατομμύρια ευρώ για έως και 8.000 δήμους σε ολόκληρη την ΕΕ.
Επειδή η εφαρμογή επεξεργάζεται πολύ μεγάλο αριθμό εφαρμογών σε ολόκληρη την Ευρώπη, η διαδικασία υποβολής αιτήσεων είναι απλή και πλήρως online.
https://ec.europa.eu/digital-single-market/en/faq/wifi4eu-erotiseis-kai-apantiseis

Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2018

Πολύ φοβάμαι ότι εδώ που τα φτάσαμε τα πράγματα θα είναι ή η ζωή τους ή η ζωή μας!

Περνούσαμε τόσο καλά που εγκαταλείψαμε και όλες τις «χαμηλές εργασίες». Αρχικά τα χωράφια, ύστερα τις βιοτεχνίες και τις οικοδομές.
Εργασίες που σύντομα καλύφθηκαν από τα μεγάλα κύματα οικονομικών μεταναστών. Οι οποίοι δούλευαν αρχικά ανασφάλιστοι και με χαμηλά μεροκάματα, αργότερα στοιχειωδώς ασφαλισμένοι με επίσης μικρά μεροκάματα αλλά πάντως χωρίς κανένα σχέδιο ένταξής τους στην κοινωνία μας. Αλλά και πως θα μπορούσε να εκπονήσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο για τους «ξένους» μια ήδη παρασιτική κοινωνία;
«Ευρωπαίοι» πλέον, δεκάρα δεν δίναμε για τις συνέπειες αυτών των πολιτικών στην ίδια την κοινωνία:
1. Οι παραγωγικές τάξεις έπαψαν να υπάρχουν. Μόνο συντεχνίες παρασιτικών επαγγελμάτων. Αρα έπαψαν να υπάρχουν και διακριτές κοινωνικές-οικονομικές τάξεις. «Γκαρσόνι» μπορούσε να γίνει ο οποιοσδήποτε…
2. Ο δημόσιος τομέας διογκώθηκε σε απίστευτο βαθμό με αποτέλεσμα να «εφευρίσκονται» πολύπλοκες γραφειοκρατικές διαδικασίες για να μην ξύνονται οι υπάλληλοι. Το κράτος έγινε δυσκίνητο και το κόστος του διογκώθηκε επίσης.
3. Παράλληλα διογκώθηκε και η πελατειακή σχέση πολιτών και πολιτικών…
4. Οι βιομήχανοι, αφού δεν μπορούσαν να εξάγουν και ανταγωνιστούν τους εταίρους μας έγιναν αποκλειστικά κρατικοδίαιτοι αρχικά και αργότερα μετέφεραν τις επιχειρήσεις τους στο εξωτερικό…
5. Κρατικοδίαιτοι επίσης έγιναν και οι επιστήμονες, οι άνθρωποι των γραμμάτων και του πολιτισμού.
6. Οι λεγόμενοι «λειτουργοί» της κοινωνίας –δάσκαλοι, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι κτλ- είτε διορίστηκαν σε δημόσιες υπηρεσίες είτε μετέτρεψαν το λειτούργημά τους σε καθαρά κερδοσκοπικό επάγγελμα.
7. Η Παιδεία, που ένας από τους σκοπούς της, είναι η δημιουργία ΠΑΡΑΓΩΓΩΝ, διαλύθηκε…
8. Η Υγεία το ίδιο…
9. Η Δικαιοσύνη το ίδιο…
10. Το Ασφαλιστικό σύστημα το ίδιο…
11. Στο τέλος επαγγελματικοποιήθηκαν και οι πολιτικοί. Εγιναν «πολιτικοί καριέρας». Οποιος είχε τα περισσότερα χρήματα εκλεγόταν, όποιος εκλεγόταν αποκτούσε περισσότερα χρήματα. Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο…
12. …σταμάτησε και η παραγωγή σκέψης, ιδεών, λύσεων, προτάσεων και οραμάτων. Διότι σκέψεις, ιδέες και λύσεις παράγουν όσοι (…) παράγουν και υλικά αγαθά και γνώσεις.
Χωρίς παραγωγούς έπαψε να παράγεται φυσικά και πλούτος… Πράγμα που δεν φαινόταν την εποχή των μεγάλων επιδοτήσεων…
Όταν οι στοιχειώδεις ανάγκες εκσυγχρονισμού και ανάπτυξης μεγάλωσαν, μεγάλωσε και ο δανεισμός από έξω. Όταν ούτε αυτός αρκούσε αρχίσαμε –επί Μητσοτάκη- να πουλάμε και τα «ασημικά». Ξεκίνησαν δηλαδή οι ιδιωτικοποιήσεις προβληματικών αλλά και υγιών κομματιών του δημόσιου τομέα.
Παράλληλα, την ίδια εποχή, δημιουργήθηκαν και νέοι τομείς παραγωγής «παρασίτων», ανθρώπων δηλαδή που παρείχαν αποκλειστικά υπηρεσίες σε μια κοινωνία που δεν παρήγαγε αγαθά:

ANemos

αποφασίζουμε:

ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ
ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ – ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
Καθορίζουμε τις αποδοχές αιρετών οργάνων των οργανισμών τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και αυτές των γενικών γραμματέων των δήμων, ως ακολούθως:
1α) Η αντιμισθία των δημάρχων σε δήμους με πληθυσμό άνω των εκατό χιλιάδων (100.000) κατοίκων είναι ισόποση με το ενενήντα τοις εκατό (90%) των πάσης φύσεως αποδοχών του Γενικού Γραμματέα Υπουργείου, των δημάρχων των δήμων με πληθυσμό από είκοσι χιλιάδες (20.000) έως εκατό χιλιάδες (100.000) κατοίκους είναι ισόποση με το εβδομήντα δύο τοις εκατό (72%) των ανωτέρω αποδοχών και των δημάρχων των δήμων με πληθυσμό κάτω των είκοσι χιλιάδων (20.000) κατοίκων είναι ισόποση με το πενήντα τέσσερα τοις εκατό (54%) των ανωτέρω αποδοχών.
β) Οι αντιδήμαρχοι λαμβάνουν το πενήντα τοις εκατό (50%) της αντιμισθίας που αναλογεί στο δήμαρχο, ενώ οι πρόεδροι των δημοτικών συμβουλίων λαμβάνουν το είκοσι ένα τοις εκατό (21%) αυτής.
γ) Η αντιμισθία που δικαιούνται τα αιρετά όργανα των δήμων, τα οποία χαρακτηρίζονται ως άτομα με αναπηρίες, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις, προσαυξάνεται κατά τα οριζόμενα στην παρ. 4 του άρθρου 92 του ν. 3852/2010.
δ) Οι αποδοχές που δικαιούνται να εισπράττουν οι γενικοί γραμματείς των δήμων, καθορίζονται ως ποσοστό 65% επί της αντιμισθίας του οικείου δημάρχου.
Οι μηνιαίες αποδοχές των προαναφερόμενων γενικών γραμματέων, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι κατώτερες των αντίστοιχων αποδοχών των υπαλλήλων ειδικών θέσεων 1ου βαθμού, όπως αυτές καθορίζονται κάθε φορά.
Πέραν των ανωτέρω αποδοχών, στους εν λόγω γενικούς γραμματείς καταβάλλεται και η οικογενειακή παροχή, σύμφωνα με τους όρους και τις προϋποθέσεις που καθορίζονται κάθε φορά από τις κείμενες διατάξεις.

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί...

Γιατί αν γλυτώσει το παιδί...

Στίχοι τραγουδιών έρχονται και φεύγουν διαρκώς. Άλλοι κυκλοφορούν στο στόμα, άλλοι καρφώνονται στο μυαλό για καιρό και μένουν εκεί. Το μυαλό, ένα περίεργο και θαυμαστό όργανο, τους ανασύρει σε στιγμές ταιριαστές ή και αταίριαστες. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι απαραίτητα στίχοι. Μπορεί να είναι φράσεις, ατάκες και ό,τι άλλο καταγράφεται στη μνήμη. Καταχωνιασμένα λόγια για καιρό που περιμένουν να βγουν στην επιφάνεια μόλις κάτι σηματοδοτήσει, ενίοτε αλλοιωμένοι - ενίοτε απαράλλακτοι.

Εδώ και μέρες μου έχουν κολλήσει οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου όπως τους ακούσαμε και μάθαμε μέσα από τη φωνή του Παύλου Σιδηρόπουλου "Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα". 

ο απλός λαός οι απλοί πολίτες.




Χιλιάδες μηνύματα υποστήριξης όλων των υποψηφίων από τον απλό λαό (foto)






έτσι λένε ‘’οι πολιτικοί(;; )τους ανθρώπους που θέλουν να πάρουν την ψήφο του ....ο απλός λαός οι απλοί πολίτες.

Δευτέρα 22 Οκτωβρίου 2018

Οι επικίνδυνες τάξεις είναι εδώ...Οι νεκροί της «πείνας» είναι ένα έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού κατά της ανθρωπότητας.

Όταν οι μάνατζερ των μεγαλύτερων πιστωτικών ιδρυμάτων του κόσμου και οι επικεφαλής των διεθνών οικονομικών οργανισμών αρχίζουν να ανησυχούν για τους φτωχούς, είναι εμφανές ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το «ενδιαφέρον» δεν έχει καμία σχέση ούτε με την εταιρική ευθύνη (sic) ούτε με τη φιλανθρωπία (έννοια άγνωστη σε εκείνα τα σαλόνια), αλλά δείχνει τον φόβο ότι η «πείνα» μπορεί να κινήσει λαούς, να καταργήσει σύνορα. Να γκρεμίσει ισορροπίες που χτίστηκαν με επιμονή και υπομονή τις τελευταίες δεκαετίες. Οι εξεγέρσεις για το ψωμί, το ρύζι, τη σόγια στοιχειώνουν τα όνειρα της παγκοσμιοποίησης. Οι νεκροί της «πείνας» είναι ένα έγκλημα του νεοφιλελευθερισμού κατά της ανθρωπότητας.
Ένα έγκλημα με γνωστούς ενόχους, που όμως δεν θα κληθούν να απολογηθούν σε κανένα διεθνές δικαστήριο. Εκατόν εξήντα χρόνια μετά το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», όλοι όσοι βιάστηκαν να αναγγείλουν το τέλος της πάλης των τάξεων δείχνουν να έχουν χάσει την ψυχραιμία τους, διαπιστώνοντας ότι «οι επικίνδυνες τάξεις είναι πάντα εδώ».
O Μαρξ γράφει ότι φθάνει η στιγμή που η αστική τάξη «δεν μπορεί πλέον να ασκήσει την εξουσία της γιατί δεν μπορεί να εγγυηθεί την επιβίωση των σκλάβων της». Γιατί είναι αναγκασμένη να τους αφήσει να βυθιστούν σε μια κατάσταση όπου, αντί να τρέφονται από αυτούς (τους σκλάβους), τους τρέφει αυτή. Αυτό είναι σε τελευταία ανάλυση όλο το ζουμί της κρίσης που εξαπλώνεται στον κόσμο, απογυμνωμένο από ιδεολογήματα και οικονομικίστικες αναλύσεις.
Γι΄ αυτό και τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού και της ελεύθερης αγοράς μισούν τόσο το προλεταριάτο. Το φοβούνται και γι΄ αυτό θέλουν να το εξοντώσουν, επειδή «έπαψε να είναι παραγωγικό». Αυτή είναι η αποστολή που η Διεθνής του Νεοφιλελευθερισμού έχει αναθέσει στους ανά την Γη μετα-αριστερούς.
Η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι μόνο δεν μπορεί να βάλει τάξη στην αταξία, όχι μόνο δεν μπορεί να καταργήσει τις κοινωνικές αντιθέσεις, αλλά το αντίθετο: είναι φορέας προσεχών αιματηρών συγκρούσεων οικονομικών, πολιτικών, εθνικιστικών, θρησκευτικών, πολιτισμικών. Ο καπιταλισμός του 21ου αιώνα επωάζει «τους μελλοντικούς νεκροθάφτες του», όπως προφητεύει το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

 ΤΟ ΒΗΜΑ -Βασίλης Μουλόπουλος

Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2018

Λέμε τώρα!

Μία φορά κι έναν καιρό ήταν κάτι κόμματα...
Μπλα, μπλα, μπλα Δημοκρατία... Μπλα, μπλα, μπλα τα εκλέξαμε...
Έγινε εξουσία το πρώτο, μεγάλωνε το δεύτερο. Μεγάλωναν και οι ανάγκες επαφής με τον λαό (λέμε τώρα) η οποία επαφή όμως είχε κι ένα κόστος να πάρει η ευχή...
Βοηθούσαν κάποιοι γενναιόδωροι άνθρωποι (λέμε τώρα) αλλά αυτό δεν έφτανε. Άσε που ζητούσαν να έχουν, βρε παιδί μου, κι ένα λόγο πάνω στα όσα υποστήριζαν αυτά τα κόμματα.
Το είδαν λίγο με ευαισθησία το πράγμα οι αρχηγοί τους και είπαν για να μην παραμπλέξει το πράγμα με τους γενναιόδωρους να δίνει το κράτος μία βοήθεια στα κόμματα, μια κομματική χρηματοδότηση για τις ανάγκες τους (λέμε τώρα) κυρίως τις προεκλογικές.
Και αυτό έκανε το κράτος (δηλαδή το πρώτο κόμμα, τότε). Εδωσε σε όλα τα κόμματα κρατικά χρήματα όπως πχ. έκανε με το στρατό, την αστυνομία, τα σχολεία κτλ κτλ
Μπήκε ζεστό χρήμα στα κόμματα και είπαν τα κόμματα να γίνουν πιο μεγάλα κόμματα με γραφεία, με υπαλλήλους, με υποκαταστήματα, με εφημερίδες, με περιοδικά, με μπερκέτια διάφορα και φυσικά με εκατοντάδες χιλιάδες κομματικά σημαιάκια και γιρλάντες και μικροφωνικές...
Ταυτόχρονα βέβαια δεν έπαψαν να κάνουν και οικονομικές εξορμήσεις, να μαζεύουν λεφτά από μέλη, φίλους και οπαδούς με κουπόνια, με εισιτήρια σε Γιορτές και Φεστιβάλ.
Ελα μου όμως που άνοιξε η όρεξη και απλώθηκε περισσότερο ο τραχανάς και αυξήθηκαν οι ανάγκες και πέφταν και κάτι δεκαχίλιαρα (δραχμές, τότε) σε ψηφοφόρους και που το χρήμα, κρατικό και κουπόνια δεν έφτανε;
Ξαναπήγαν στους γενναιόδωρους!
Χαρά οι γενναιόδωροι που θα μοίραζαν γενναιόδωρα τις δεσμίδες και στα "ζερό" και στα "τιέρ" και στα "ορφανά" της ρουλέτας! Όποιο και να έβγαινε εξουσία από τα δύο μεγάλα κόμματα, κερδισμένοι θα ήταν. Και τα "ορφανά" μικρά κόμματα θα ήταν μπουκωμένα κι όσο θα κρατούσαν τα μαγαζάκια τους στο 3 με 8% θα πήγαιναν πρίμα με τα οικονομικά τους.
Και περάσαν οι φορές και περάσαν οι καιροί και ζούσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα (λέμε τώρα!).
Φτάσαμε έτσι στην υπέρτατη "κουλαμάρα" του όσο μεγαλύτερη η κρατική χρηματοδότηση, τόσο μεγαλύτερη και η εξάρτηση του μεγάλου κόμματος από την ιδιωτική πρωτοβουλία...
Είχαν αναλάβει και μία υποχρέωση όμως τα κόμματα: να διαμεσολαβούν ανάμεσα στο κράτος (που τα χρηματοδοτούσε) και στους γενναιόδωρους (που επίσης τα χρηματοδοτούσαν).
Ηταν που ήταν αρχηγικά από τη μάνα τους τα κόμματα, λόγω του ότι το πράγμα σοβάρεψε (λογιστικά και διοικητικά) έγιναν περισσότερο συγκεντρωτικά με οικονομικούς διευθυντές και τα τοιαύτα για να μπορεί να γίνεται η δουλειά και να μη βγει και κανένα μέλος σε καμιά τοπική και πει "ρε που τα πουλάτε αυτά;" ή ακόμη χειρότερα, "ρε μοναχοφάηδες, ρίχτε και από εδώ κανά  φράγκο".
Πιο συγκεντρωτικά τα κόμματα με τις κορυφές των πυραμίδων στη χλίδα, με ανώτερα και μεσαία στελέχη, με αυξημένα κόστη παραστάσεων, με τα ΜΜΕ να ζητούν μερίδιο...
Τα έβλεπαν αυτά τα μέλη κι αν δεν έπεφτε κανένα ρουσφετάκι, κανένας διορισμός, σιχτίριζαν και έφευγαν από τις τοπικές. Μειώθηκαν τα έσοδα από τα κουπόνια. Επρεπε τώρα τα κόμματα να αγροάζουν τα ίδια συνδρομές και κουπόνια για να μη φανεί ότι είχαν λίγα μέλη. Ή να εξαγοράζουν την ιδιότητα του (ανενεργού) μέλους και ψηφοφόρου κάθε τρία-τέσσερα χρόνια.
Σκατά!
Δεν φτάναν τα λεφτά!
Ούτε τα κρατικά. Ούτε των κουπονιών. Ούτε των γενναιόδωρων.
Τι έμενε;
Τα δάνεια από τους τραπεζίτες!
Μπλα, μπλα, μπλα Δημοκρατία... Μπλα, μπλα, μπλα θα ξαναεκλεγούμε...
Θέλει παραπάνω ο τραπεζίτης για να σου δώσει δάνειο, όταν μάλιστα έχεις και κρατική χρηματοδότηση, δηλαδή εξασφάλιση; Δεν θέλει! Καλά μαζί σου θέλει να τα έχει διότι εσύ διόριζες τις διοικήσεις των τραπεζών...
Ηλθε κι έδεσε το πράγμα!
Η Μεταπολίτευση έγινε Μεταλήστευση με τα όλα της!
Κράτος-κόμματα-τράπεζες-επενδυτές-μάγισσες και χαρτορίχτρες είχαν γίνει ένα υπέροχο πλέγμα εξουσίας.
Τα κόμματα από θεσμοί εκπροσώπησης έγιναν υδροκέφαλοι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί και ωραιότατα πλυντήρια χρήματος και συνειδήσεων...
Πολιτικές οικογένειες έγιναν κανονικές βιοτεχνίες που λειτουργούσαν εντός εκτός των κομμάτων.
Αλλάζει όμως ο καιρός,
να βροχές, να χαλάζια, να κεραυνοί
πάει η φωλιά πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα,
Πεθάναν οι ιδρυτές
Πεθάναν κι όσοι ξέραν τα κόλπα
Πέθανε και η Λίμαν Μπρόδερς
Να η κρίση
Να η αφραγκιά
Να και κάτι ηλίθιοι διάδοχοι

Και φτάσαμε μέχρι εδώ, να ζητούν τα κόμματα να τους περικοπούν τα χρέη στις τράπεζες και τα τα κυνηγάει ο εισαγγελέας...

Όπως θα καταλάβατε ίσως, τα χρέη προς τις τράπεζες είναι το ΛΙΓΟΤΕΡΟ που έχει συμβεί σε αυτό τον τόπο από τα κόμματα που λειτουργούσαν με αυτόν τον τρόπο!
Η κορυφή του παγόβουνου...
Όπως επίσης θα πρέπει να καταλάβετε ΝΑ ΓΙΑΤΙ θέλουν να επανέλθουν στην εξουσία!
Λέμε τώρα!



"Τα λεφτά, τα μπερντέ, τα μπικικίνια τα ψιλά, τα χοντρά, τριάντα αργύρια, και στο τέλος την πατάς εφόσον έχεις γκίνια..." που τραγουδάει κι ο Σταμάτης

anemosnaftilos

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2018

Είπα στη μάνα μου πως δεν έχω skype και μου λέει: «δεν πειράζει, φέρ’τα εδώ να σ'τα πλύνω με ariel”...

Είπα στη μάνα μου πως δεν έχω skype και μου λέει: «δεν πειράζει, φέρ’τα εδώ να σ'τα πλύνω με ariel”...

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

“Πονηρούλη … τώρα καταλάβαμε γιατί μας έφτιαξες τον κόμβο που είχες δει στο εξωτερικό !”Σσσωραίος

Τώρα καταλάβαμε ότι πρέπει να ωριμάσει το θέμα, να σε παρακαλέσουμε, να σκοτωθούμε και μετά να μας σώσεις . 

!!!!!!!!!!! 




Σσωραίος μεγάλε !!!!!!!!!!!!!!!


!!!!!!!!!!!

ο πιο αδύναμος κρίκος....

Το νερό τρέχει… ποτάμι και ο Δήμος μας καλεί να πληρώσουμε την στιγμή που από το νερό που χύνεται άσκοπα (λόγο υπερχείλισης ??????????) θα έπινε νερό άλλο ένα χωριό .
Όλοι περνάμε κουνάμε το κεφάλι ..λέμε τι κατάσταση είναι αυτή και αυτό είναι όλο ....
Είναι για γέλια οι άνθρωποι αυτό το νερό που χύνεται θα πρέπει να το πληρώνει ο σπάταλος Δήμος να σου πω εγώ για πότε το φτιάχνουν αλλά …….
πολλά κυβικά χάνονται στην κυριολεξία από βλακεία ;;; άγνοια ;;;;; των τοπικών διοικούντων το νερό ρέει άφθονο από τις σωλήνες που φεύγουν από την υπερχείλιση.
 Την ώρα που η δημοτική Αρχή και ο δήμαρχος καλούν τους Μαρτιναίους να κάνουν οικονομία στην κατανάλωση του νερού και τους έχουν μετρητή για να πληρώνουν όσο καταναλώνουν τότε θα πρέπει να μπει μετρητής  να δούμε πόσο νερό χύνεται από την την  υπερχείλιση.

Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018

Κοντός ψαλμός.........

Αραχτοί και σήμερα, καθόμασταν  ως συνήθως (λόγο ανεργίας) στην πλατεία και πίναμε την φραπεδιά μας ,ήμουνα πολύ απογοητευμένος από όλες αυτές τις καταστάσεις και τα προβλήματα όπως όλος ο λαός μας ,κοιτούσα και χάζευα με ένα συννεφάκι που έπαιζε με τον αέρα,  έκανε διάφορα σχήματα ,ωραία μέρα σκέφτηκα  να πάμε καμιά βόλτα τόπα και στον Μιχάλη και αμέσως πήραμε τα βουνά και βρεθήκαμε  στούς Δελφούς .
Κατεβήκαμε στην Κασταλία πηγή ,εκεί είδαμε και τον  Απόλλωνα πού μας χαιρέτησε
λέγοντας  γεια σας ρε ταλαίπωροι  Λοκροί  Μαρτιναίοι ήρθατε για να μάθετε ποιος θα είναι ο επόμενος Δήμαρχος εεεεε.

 
Θα το ήθελα πολύ τού αποκρίθηκα αλλά δεν ξέρω ούτε καν ποιοι θα είναι οι υποψήφιοι ,η μόνη ενημέρωση που έχω είναι πώς μια ομάδα από Μαρτιναίους Μαλισιναίους Μαζαίους Προσκυναταίους και Λαρυμναίους  σκέφτονται για μια δυναμική παρέμβαση στα τεκταινόμενα του Δήμου μας 
,
Μην στεναχωριέσαι μου απάντησε σήμερα είναι η 7η Βυσιου  και  έχω τα γενέθλια μου  ή Πυθία  σε περιμένει για να σου δώσει τον χρησμό για το τι μέλει γενέσθαι.


Μα εγώ δεν έχω κάνει θυσία ,δεν έδωσα τον Πελανόν ,ούτε κάνα κατσίκι ούτε καν είμαι από  τούς Δελφούς για να έχω το προνόμιο της Πυρομαντείας ,ούτε κάν… απλά είμαι Μαρτιναίος ,πως θα μπω και θα διεκδικήσω χρησμό από την Πυθία  .


Ό Απόλλωνας γέλασε και μού είπε ,Μαρτιναιεε  έχεις κάνει πολλές θυσίες ,και εξ άλλου μόνο και μόνο που είσαι Μαρτιναίος  Λοκρός είναι σεβαστό ,

 
είσαι (καθαρός) δεν χρειάζεται ούτε καν να εξαγνιστείς στην πηγή ,πήγαινε σε περιμένουν οι ιερείς
Πήρα τον δρόμο γιό τον ναό τού Απόλλωνα στον οίκο με περίμεναν οι ιερείς
και μού έδωσαν ένα φάκελο με τις προφητείες της Πυθίας
Μα εγώ δεν έκανα τις ερωτήσεις πού ήθελα τούς είπα
Ξέρουμε Μαρτιναίε  γιατί ήρθες μού απάντησαν ,πάρε τον φάκελο με μία και μόνη υπόσχεση
ότι θα τον ανοίξεις και θα τον κάνεις γνωστό στους Λοκρους αφού
πρώτα τούς πεις να μπούνε στο 
SIGOYRATZI  και να διαβάσουν τα κείμενα που αναρτάς… είναι όλα ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΑ.

και πες στους ΜΑΡΤΙΝΑΙΟΥΣ  ότι είναι προσφορά για τους αγώνες τους. 


               Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΙΠΟΤΑ  ΤΕΛΕΙΩΣΕ.

Τούς ευχαρίστησα και έφυγα από τούς ΔΕΛΦΟΥΣ πήγα και συγκέντρωσα Λαρυμναίους ,Μαρτιναίους ,Μαλισιναίους, Μαζαίους,Προσκυναταίους, και έδωσα  τον χρησμό 

Ο ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΧΩΡΙΑ ΜΑΣ

Χαμόγελο  υγεία σε όλους .


Παρασκευή 18 Μαΐου 2018

Πέμπτη 22 Μαρτίου 2018

Τα παιχνίδια και πως έπαιζαν οι προ του 1940 γενιές στα χωριά μας.


«Οι Μαραθώνες γεννούν τούς Παρθενώνες», έχει πει ο μεγάλος μας ποιητής Κωστής Παλαμάς.


Δεν πρόλαβε να καταλαγιάσει ο απόηχος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου και ευθύς αμέσως άνοιξαν οι πύλες μιας νέος πρωτόγνωρης εποχής, όπως συμβαίνει στα παραμύθια. Όπως σ’ όλες τις χώρες, κατεστραμμένες και από τον φοβερό 6ετή πόλεμο, έτσι και στη δική μας, όρμησαν μέσα σ αυτήν ασταμάτητο τα αγαθά της νέας τεχνολογίας. Σωστή επανάσταση, σ’ όλους τους τομείς της ζωής, που έφερε πλήρη αναστάτωση, έτσι ώστε εμείς οι μεγαλύτεροι σε ηλικία να διαπιστώνουμε ότι είχε δίκιο ο Ηράκλειτος όταν είπε «Τα πάντα ρεί».

Ανάμεσα σε κείνα που ισοπεδώθηκαν και ξεχάστηκαν είναι και τα παιχνίδια, που μας συνάρπαζαν, όταν είμασταν κι εμείς παιδιά. Ο πολιτισμός και η αύξηση των αγαθών έφερε κοντά, σ’ όλα σχεδόν τα σημερινά παιδιά, κάθε είδους παιχνίδια, τα οποία είναι κατά κανόνα ατομικά. Παίζονται δηλαδή από το κάθε παιδί χωριστά, χωρίς τη συνδρομή ή ανάμειξη άλλου παιδιού. Αυτό συνετέλεσε, κατά κάποιο τρόπο, στην καλλιέργεια του εγωκεντρισμού και στην ανάπτυξη της ατομικότητας, με συνέπεια οι σημερινοί άνθρωποι να έχουν χάσει την κοινωνικότητα που τους ζέσταινε, και να μην αισθάνονται την ανάγκη να λένε, ακόμα και καλημέρα, στον γείτονα. Σαν ομαδικό παιχνίδι έχει απομείνει το ποδόσφαιρο. Αλλά κι αυτό, από τότε που έγινε επάγγελμα, ξεστράτισε, έγινε θέαμα και αρένα μακελειού.

Κατά την προ του 1940 εποχή, που εμείς είμασταν παιδιά, όλα σχεδόν τα παιχνίδια ήσαν ομαδικά. Χωρισμένοι σε δύο ομάδες είτε κάτω από έναν μπροστάρη, δηλαδή ηγέτη, ο οποίος είχε το γενικό πρόσταγμα και διηύθυνε το παιχνίδι, παίζαμε μέσο στους ήσυχους δρόμους του χωριού, ακόμα και τη νύχτα, στα κατασκόταδα, δοθέντος ότι οι δρόμοι δεν είχαν φωτισμό, στα δε σπίτια χρησιμοποιούσαν λάμπες πετρελαίου. Στα παιχνίδια υπήρχε ευγενής άμιλλα και όχι φανατισμός. Καμμιά φορά συνέβαινε νο είναι ανάμεσά μας κάποιος ζαβολιάρης (ανάποδος), που μας χαλνούσε το παιχνίδι, αλλά αυτόν τον διώχναμε αμέσως, ακόμα και με τη βία.

Για να αρχίσει το κάθε παιχνίδι έπρεπε κάποιος να πάρει την πρωτιά, είτε για να διαλέξει τους συμπαίχτες του, είτε για να απαλλαγεί από τη διεύθυνση του παιχνιδιού, την οποία κανένας δεν επεδίωκε, επειδή δεν είχε κίνηση και όλοι ήσαν αντίπαλοί του. Η πρωτιά ή η απαλλαγή από τη θέση του διευθυντή του παιχνιδιού παίρνονταν κατά δύο τρόπους:

Ο πρώτος ήταν με τα πόδια. Λέγαμε: Ελάτε να «δείξουμε» Δηλαδή, δύο κοινώς παραδεκτοί αρχηγοί, που ξεχώριζαν πάντοτε σ’ όλες τις εκδηλώσεις, αφού έπαιρναν μια απόσταση μεταξύ τους, άρχιζαν να βηματίζουν μετωπικά, τοποθετώντας την φτέρνα του ενός ποδιού στη μύτη του άλλου, εναλλάξ. Εκείνος που πρώτος θα άγγιζε τη μύτη του ποδιού του άλλου έπαιρνε την πρωτιά και διάλεγε πρώτος τον ένα συμπαίκτη του Στη συνέχεια διάλεγε έναν ο άλλος αρχηγός και ούτω καθεξής. κατ’ αυτόν δε τον τρόπο συμπληρωνόταν ο αριθμός της καθεμιάς ομάδας.


Ο δεύτερος τρόπος ήταν ο εξής: Ανά δύο και διά του συλλαβισμού των πιο κάτω ασυναρτήτων και ακαταλαβίστικων φράσεων, έπαιρνε πρωτιά ή απαλλασσόταν από τη διεύθυνση του παιχνιδιού εκείνος, στον οποίο τύχαινε η τελευταία συλλαβή της τελευταίας λέξης. Ο χαμένος συνέχιζε με άλλον, μέχρι να συμπληρωθεί ο αριθμός της κάθε ομάδας ή να εξαντληθεί ο αριθμός των συμπαικτών. Οι φράσεις αυτές ήταν οι πιο κάτω:

Κο-μπα-νιά. Βο-η-θός.
Α-μπε-μπε-μπλω-του-κίφε-μπλω.
Ε-ντε-πικοντέ-λα-μαρινα-φι-σοντέ-ο-πιόν-σο-λομόν-πι
Αλα-μιλάνα-και-πιτιβάντα-και-στην-πόλη-σάλτα-βε -γουρ.
Τα παιχνίδια μας ήταν τα παρακάτω:



1.Το κρυφτούλι

Εκείνος που δεν κατόρθωνε να απαλλαγεί με τους πιο πάνω τρόπους και έμενε τελευταίος, έκλεινε τα μάτια και άρχιζε να μετρά π.χ. μέχρι το 20. Στο μεταξύ οι άλλοι συμπαίκτες έτρεχαν να κρυφτούν σε διάφορα μέρη. Όταν ο πρώτος έφθανε μετρώντας στο 20. άνοιγε τα μάτια λέγοντας ΒΓΑΙΝΩ. Άρχιζε να ψάχνει για να βρει τους κρυμμένους. Όταν έβρισκε κάποιον, έσπευδε στο μέρος που είχε κλείσει τσ μάτια και έφτυνε με τη λέξη «ΦΤΟΥ». Αν στο μέρος αυτό έφθανε πρώτος ο συμπαίκτης που ήταν κρυμμένος και τον απεκάλυψε. έφτυνε εκείνος στο ίδιο μέρος και έτσι εθεωρείτο κερδισμένος. Κατόπιν τούτου ο πρώτος συνέχιζε να ψάχνει να βρει τους άλλους κρυμμένους συμπαίκτες, ώσπου να πετύχει -να φτύσει πρώτος στο μέρος που είχε καθίσει με κλεισμένα τα μάτια, για να απαλλαγεί και τη θέση του να πάρει ο συμπαίκτης που αυτός απεκάλυψε, αλλά δεν πρόφθασε να φτύσει πρώτος. Στο μεταξύ και στη διάρκεια που έψαχνε να βρει συμπαίκτες του, οι άλλοι που πρόφθαιναν να φτύσουν πρώτοι και ήσαν κερδισμένοι, τον παρακολουθούσαν και όταν πλησίαζε σε κάποιον κρυμμένο συμπαίκτη τους, τον προειδοποιούσαν, για να προφυλαχθεί και να είναι έτοιμος να τρέξει, σαν αποκαλυφθεί, με τις λέξεις ΚΡΥ-ΚΡΥ-ΚΡΥ… (δηλαδή ΚΡΥΨΟΥ). Με τον τρόπο αυτόν συνεχιζόταν το παιχνίδι επί ώρες και προπαντός τις νυκτερινές.

2. Τα σκλαβάκια.

Δύο ομάδες, αποτελούμενες από 5 έως 10 παίκτες, έχουν από μια βάση (μια κολώνα, ένα δένδρο κ.λπ.), που απέχουν μεταξύ τους περί τα 50 έως 80 μέτρα Οσο οι παίκτες βρίσκονται στη βάση τους, προσέχουν να μην παραβιασθεί από παίκτες της άλλης ομάδας, οι οποίοι συνεχώς κινούνται προς τον σκοπό αυτόν. Κατά την κίνηση των παικτών προς το σημείο που βρίσκεται η βάση της άλλης ομάδας, οι αντίπαλοι στρέφουν την προσοχή τους προς τους παίκτες της άλλης ομάδας που έφυγαν οπό τη βάση τους νωρίτερα. Στην περίπτωση αυτή, ο αντίπαλος παίκτης που έφυγε από τη βάση του αργότερα μπορεί να τον συλλάβει αιχμάλωτο και να τον θέσει εκτός παιχνιδιού (να τον κάνει σκλάβο), αν δεν προλάβει να επιστρέφει στη βάση του για να ανανεώσει τη δύναμή του (να πάρει φωτιά) και να κυνηγήσει με τη σειρά του τον άλλο αντίπαλο ή αντιπάλους. Με τον τρόπο αυτόν, διεξάγεται το παιχνίδι και νικήτρια ομάδα είναι εκείνη που κάνει σκλάβους όλους τους αντιπάλους ή κάποιος παίκτης αυτής κατορθώσει, με πονηριά, να παραβιάσει με οποιονδήποτε τρόπο τη βάση της αντίπαλης ομάδας. Παραβιάζεται δε η βάση με ένα απλό ακούμπημα αυτής από τον παίκτη της αντίπαλης ομάδας. ο οποίος τη στιγμή αυτή και με δυνατή φωνή χρησιμοποιεί τη λέξη ΠΗΡΑ (δηλαδή κατέλαβα).

3. Η τσελίκα.

Τσελίκα είναι μια βέργα σκληρή, μισού μέτρου περίπου και τσελικόνι ένα μικρότερο κομμάτι ξύλου από την ίδια βέργα, 10 έως 15 πόντων, οι άκρες του οποίου έχουν πελεκηθεί έτσι, ώστε όταν αυτό βρίσκεται παράλληλα στο έδαφος και κτυπά με τη μια από τις δύο άκρες με την τσελίκα να αναπηδά.

Ο παίκτης λοιπόν που θα πάρει την πρωτιά ρίχνει στο έδαφος το τσελικόνι με τις λέξεις «κασιάρα μαρί» (προτρέπει δηλαδή το τσελικόνι να πάρει καλή θέση στο έδαφος) και ακόλουθα κτυπά με την τσελίκα το τσελικόνι και όταν αυτό αναπηδά και βρίσκεται στον αέρα το ξανακτυπά με την τσελίκα και στη συνέχεια μετρά με την τσελίκα την απόσταση, από τη θέση που βρισκόταν αρχικά το τσελικόνι. μέχρις εκεί που πήγε. Μετά το μέτρημα ξανακτύπα ο παίκτης με την τσελίκα το τσελικόνι και ξαναμετρά την απόσταση. Κάθε 31 τσελίκες, κατά το μέτρημα, είναι ένας πόντος. Αν κατά το κτύπημα του τσελικονιού δεν κατορθώσει ο παίκτης να το απομακρύνει και η απόσταση που αυτό πήγε κατά το κτύπημα καλύπτεται με ένα πήδημα του αντιπάλου παίκτη, τότε θεωρείται χαμένος ο παίκτης και το παιχνίδι επαναλαμβάνεται από τον αντίπαλο

Κερδισμένος θεωρείται ο παίκτης που συγκεντρώνει τους περισσότερους πόντους.

4. Ο Ντουράκης ο Καρός.

Ένας από τους συμπαίκτες έβγαζε τη λουρίδα του (δερμάτινη ζώνη) και εκείνος που έκανε τη μάνα (ο ρυθμιστής του παιχνιδιού), καθισμένος πάνω σε ένα σκαλί, πέτρα κλπ.. με μέτρο μεγέθους τη λουρίδα, έλεγε: « Έχω ένα πουλάκι τόσο δα. που αρχίζει από (π.χ.) Σ». Οι συμπαίκτες. που τον περιτριγύριζαν απαριθμούσαν διάφορα πουλιά από Σ και αυτού του μεγέθους. όπως. Σιταρίθρα. Σπουργίτης, Σπίνος κ.ά. Όποιος το έβρισκε, άρπαζε τη λουρίδα από τα χέρια της μάνας και άρχιζε να κτυπά αδιάκριτα και ανελέητα τους συμπαίκτες του (πλην της μάνας), οι οποίοι έτρεχαν προς κάθε κατεύθυνση για να προφυλαχθούν. Όταν η μάννα έκρινε ότι έπρεπε να σταματήσει το μαστίγωμα άρχιζε ρυθμικά να φωνάζει: «Τον ντουράκι τον καρά – τον ντουράκι τον καρά…». Τότε εκείνος που κρατούσε τη λουρίδα έτρεχε να την παραδώσει στη μάννα, για να αρχίσει το παιχνίδι από την σρχή. Αν, κατά την ώρα που έτρεχε να παραδώσει τη λουρίδα στη μάνα, ένας συμπαίκτης τον έπιανε ήταν υποχρεωμένος να αντικαταστήσει αυτός τη μάννα και να συνεχίσει το παιχνίδι, σύμφωνα με τα πιο πάνω.

5.Το βαρ-βουρ.

Ενα τόπι από πανιά ή από τρίχες βοδιού, το οποίο αν το βρέχαμε σε νερό γινότανε βαρύ και σκληρό σαν πέτρα, το έριχνε ένας οποιοσδήποτε παίκτης ψηλό και εκείνος που το έπιανε το εξεσφενδόνιζε κατά του πιο κοντινού συμπαίκτη. Από εκεί και πέρα, όποιος έπαιρνε το τόπι κτυπούσε μ αυτό ανελέητα τους άλλους συμπαίκτες. Όταν δε αυτό ήταν βρεγμένο, αλίμονο σ’ εκείνον που την έτρωγε στο κεφάλι. Πολλές φορές οι παίκτες χωριζόντουσαν σε δύο ομάδες και οι παίκτες της μιας ομάδας χτυπούσαν τους παίκτες της άλλης. Στην περίπτωση αυτή η κάθε ομάδα μπορούσε να επιλέγει τους αντιπάλους που ήθελε να χτυπήσει περισσότερο Αυτό επιτυγχάνετο με εναλλαγές της μπάλας (τόπι) από χέρι σε χέρι (πάσες), ώσπου να το πάρει ο πιο κοντινός στον επιλεγμένος ως στόχο αντίπαλο.

Το παιχνίδι αυτό κρατούσε επί πολλές ώρες.

6. Tα κουκούκια ή κοραντζέλια.

Ο κάθε παίκτης είχε μια σουμάδα. δηλαδή μια πέτρα πλακέ, σαν παξιμάδι. Σε κάποιο σημείο επιπέδου εδάφους τοποθετούσαμε ένα στρογγυλό κονσερβοκούτι ή τρία ή και τέσσερα κομμάτια απο κεραμίδι μικρά, τοποθετημένα το ένα επί του άλλου, που επιτηρούσε ένας κάθε φορά. Από απόσταση 10 ή 15 μέτρων και από καθορισμένο σημείο, οι άλλοι συμπαίκτες έριχναν τη σουμάδα τους, με τη σειρά, με σκοπό να κτυπήσουν και απομακρύνουν από τη θέση τους τα κουκούκια (κονσερβοκούτι η κεραμίδια). Όταν κάποιος από τους παίκτες χτυπούσε τα κουκούκια, όλοι έτρεχαν να ξαναπάρουν τη σουμάδα τους από το σημείο που είχε ριφθεί. Τότε εκείνος που φύλαγε τα κουκούκια έσπευδε και ξανάβαζε αυτά στη θέση τους και προσπαθούσε να πιάσει έναν από τους συμπαίκτες του, που έτρεχαν κι αυτοί με τη σουμάδα τους στα χέρια να πάνε στο μέρος από το οποίο την είχαν ρίξει. Αν έπιανε κάποιον τον υποχρέωνε να φυλάξει τα κουκούκια και να συνεχισθεί το παιχνίδι. Εκείνος που έβλεπε ότι δεν προλαβαίνει να επιστρέφει στη θέση του με τη σουμάδα του, χωρίς να συλληφθεί, έβαζε το πόδι του επάνω στη σουμάδα του. ήταν έτσι απαραβίαστος και περίμενε να ξαναπέσουν από άλλον τα κουκούκια, να απασχοληθεί και πάλι ο παίκτης που τα φύλαγε. για να πάρει τη σουμάδα του και να τρέξει επιστρέφοντας στη βάση του χωρίς να πιαστεί.

Κουκούκια λέγαμε τα τεμάχιο του κεραμιδιού .Το κονσερβοκούτι καθιερώθηκε πολύ αργότερα, για τον λόγο ότι μπορούσε πιο γρήγορα να ξανατοποθετηθεί στη θέση του από εκείνον που το φύλαγε, έτσι ώστε να είναι σε θέση να πιάσει κάποιον που ετρεχε με τη σουμάδα του προς τη βάση του.

7. Ο φίτσιος.

Το παιχνίδι αυτό είναι όμοιο με τα κουκούκια, με την εξής παραλλαγή: Αντί για κουκούκια τοποθετείται στη θέση αυτών ο φίτσιος, ο οποίος είναι μια πέτρα στρογγυλή, μεγέθους μανταρινιού. Από συγκεκριμένο σημείο και από απόσταση 10-15 μέτρων έριχναν οι παίκτες το σουμάδα τους, με σκοπό να πετύχουν το φίτσιο. Εκείνος που τον πετύχαινε μετρούσε την απόσταση, στην οποία πήγε ο φίτσιος, σε πόδια. Στα 31 πόδια ήταν ένας πόντος. Στη συνέχεια ξανασημάδευε ο παίκτης το φίτσιο και ξαναμετρούσε, κατά τον ίδιο τρόπο, την απόσταση Με τον τρόπο αυτό συνεχιζόταν το παιχνίδι, μέχρι που ο παίκτης, σε κάποια προσπάθειά του, αστοχούσε. Τότε, ο φίτσιος τοποθετούνταν στην αρχική του θέση και το παιχνίδι ξανάρχιζε από την αρχή, αλλά με άλλον πλέον παίκτη.

Κερδισμένος ήταν εκείνος που συγκέντρωνε τους περισσότερους πόντους.

Απο το παιχνίδι αυτό βγήκε αυτό που λέμε: ««Στήθηκε σαν φίτσιος». Δηλαδη ακίνητος, περιμένοντας.

8. Ο ογκλάς.

Ογκλάς ήταν μια βέργα που καρφώναμε στο έδαφος της τοποθεσίας που διαλέγαμε για παιχνίδι. Συνήθως τον ογκλά παίζαμε στην εξοχή ή στα αλώνια, για να έχουμε μεγάλη ελευθερία κινήσεων

Ο παίκτης που έχανε στα προκαταρκτικά, όπως πιο πάνω λέμε, τοποθετούνταν φύλακας του ογκλά κα πρόσεχε να μη του το πάρουν οι συμπαίκτες του, οι οποίοι τριγύριζαν σαν τους λύκους κοντά στο υποψήφιο θύμα τους. Παράλληλα ο φύλακας του ογκλά προσπαθούσε να πιάσει κάποιον από τους συμπαίκτες του αυτούς, για να πάρει αυτός τη θέση του. Στην προσπάθειά του αυτή και όταν απομακρυνόταν από τη θέση του ογκλά, οι συμπαίκτες του προσπαθούσαν να πάρουν τον ογκλά φωνάζοντας με τη λέξη ««ΠΗΡΑ» ή να τρέξουν και να περάσουν μεταξύ του ογκλά και του φύλακα του ογκλά φωνάζοντας με τη λέξη ΕΚΟΨΑ. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις ο φύλακας του ογκλα θεωρούνταν χαμένος και έβγαινε εκτός παιχνιδιού. Την θέση του έπαιρνε άλλος συμπαίκτης. Αν όμως ο φύλακας κατάφερνε να πιάσει κάποιον συμπαίκτη του, πριν πάρουν οι άλλοι τον ογκλά ή πριν τον κόψουν, ο παίκτης, που αυτός έπιανε, έπαιρνε τη θέση του κοντά στον ογκλα και το παιχνίδι ξανάρχιζε.



9. Η μηλίτσα

Δύο ομάδες από πέντε παίκτες η καθεμιά. Ο αρχηγός της ομάδας που έχανε στα προκαταρκτικά στηριζότανε σε κάποιον τοίχο ή δένδρο όρθιος και οι άλλοι τέσσερις έσκυβαν μπροστά του, έτσι ώστε το κεφάλι του πρώτου να ακουμπά στην κοιλιά του αρχηγού και οι υπόλοιποι τρεις να είναι πιασμένοι από τη μέση των προηγουμένων, με το κεφάλι σκυφτό και στο ύψος του σώματος του προηγουμένου.

Η άλλη ομάδα έπαιρνε φόρα και καβαλούσε τους σκυμμένους της άλλης ομάδας. Αν κάποιος δεν κατάφερνε να καβαλήσει ή έπεφτε από την πλάτη κάποιου της αντίθετης ομάδας, υποχρέωνε την ομάδα του να πάρει τη θέση της άλλης και από ενεργητική η ομάδα του να γίνει παθητική. Αντίθετα αν κάποιος από την ομάδα την παθητική δεν άντεχε το βάρος του καθημένου στην πλάτη και γονάτιζε, υποχρέωνε την ομάδα του να μείνει στην Ιδια θέση και να αρχίσει το παιχνίδι της καβάλας από την αρχή.



10. Οι βόλοι.

Συνήθως το παιχνίδι αυτό παιζόταν ανά δύο Κάθε παίκτης κρατούσε έναν αριθμό βόλων Ο πρώτος έριχνε το δικό του σε κάποια απόσταση και ο δεύτερος, αφού τοποθετούσε στο έδαφος το δικό του βόλο, με κατάλληλο χειρισμό του δείκτη και αντίχειρα του χεριού του, τον εκτόξευε, με στόχο το βόλο του πρώτου. Αν τον χτυπούσε τον κέρδιζε, αν όχι, τότε επιχειρούσε ο πρώτος να κτυπήσει το βόλο του δεύτερου και ούτω καθεξής, ώσπου κάποιος από τους παίκτες να κτυπήσει το βόλο του άλλου, για να τον κερδίσει και να τον κάνει δικό του.

Οι βόλοι ήσαν από γυαλί, πολύχρωμοι και διαφόρων μεγεθών. Συνήθως οι παίκτες έπαιζαν με συγκεκριμένο βόλο, εντυπωσιακό και μετρίου μεγέθους, που είχαν συνηθίσει και όταν δεχόντουσαν κτύπημα από τον αντίπαλο έδιναν σ’ αυτόν κάποιον άλλο βόλο. Ο βόλος αυτός λεγόταν ΓΥΑΛΑ.

11. Πεντόβολα.

Δηλαδή πέντε βόλοι, είτε από γυαλί, είτε από πηλό, είτε από πέτρα. Οι τέσσερις βόλοι απλώνονται σε κάποιο επίπεδο μέρος (στο έδαφος, πάτωμα, τραπέζι κλπ.) και αφού, με το ένα χέρι, πεταχτεί το πέμπτο προς τα επάνω (στον αέρα) ο παίκτης προσπαθεί με το ίδιο χέρι να πάρει ένα βόλο από κάτω και συγχρόνως να πιάσει και εκείνον που είχε πετάξει προς τα επάνω. Στη συνέχεια και αφού με τον ίδιο τρόπο πάρει και τους τέσσερις βόλους από κάτω, τους ξαναρίχνει κάτω και επιχειρεί να τους πάρει ανά δύο και τέλος και τους τέσσερις μαζί, πιάνοντας συγχρόνως και τον πέμπτο που βρίσκεται στον αέρα. Αν σε κάποια προσπάθεια αποτύχει ο παίκτης, παίρνει την πρωτιά ο αντίπαλος.

Κερδισμένος είναι ο παίκτης που δεν κάνει λάθος ως το τέλος.

12. Ο Βεζύρης και ο Βασιλιάς.

Το παιχνίδι αυτό παιζόταν με ένα κότσι αρνιού και μία ζώνη δερμάτινη (λουρίδα) Το κότσι, όπως είναι γνωστό, έχει τέσσερις πλευρές: Η κούπα (το κοίλωμα), η ράχη και οι δύο άλλες, που τις λέγαμε κότες και συμβόλιζαν η μία το βεζύρη και η άλλη το βασιλιά. Οι παίκτες γύρω από ένα τραπέζι ή κυκλικά έστριβαν με τη σειρά αυτό το κότσι (ή βεζύρη) και όταν αυτό έπαιρνε θέση με την επίπεδη κότα προς τα επάνω ο παίκτης ονομαζότανε βεζύρης και έπαιρνε τη λουρίδα στα χέρια. Εκείνος που κατάφερνε να φέρει την ανώμαλη κάτα προς τα επάνω ονομαζότανε βασιλιάς. Στη συνέχεια του παιχνιδιού ο παίκτης που έφερνε κούπα έτρωγε τόσες ξυλιές στο χέρι από το βεζύρη, όσες διέταζε ο βασιλιάς. Εκείνος που έφερνε ράχη δεν είχε καμιά συνέπεια. Αν στο μεταξύ ένας παίκτης έφερνε κάτα, γινότανε βασιλιάς ή βεζύρης ανάλογα, περιερχομένης, με τον τρόπο αυτό, της λουρίδας από χέρι σε χέρι, ώσπου να κουρασθούν οι παίκτες και να λυθεί το παιχνίδι, με κατακόκκινα τα χέρια από τις ξυλιές.

Με το κότσι αυτό (βεζύρη), στην κούπα του οποίου τοποθετούσαμε βουλοκέρι, για αν γίνεται βαρύτερο και να έχει ευστάθεια, παίζαμε όπως και με τους βόλους. Εκείνος που κτυπούσε το βεζύρη του άλλου ή τον έπαιρνε ή λάμβανε κάποιο νόμισμα, κατά τη συμφωνία που προηγείτο.



13. Το στριφτό.

Τα Χριστούγεννα, των Φώτων, του Αΐ-Γιάννη και το Πάσχα πηγαίναμε από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαμε τα κάλαντα. Αλλοι μας έδιναν 2-3 σύκα ξηρά, φράγκα, πενηντάλεπτα, κοσιαράκια. δεκάρες και πεντάρες), δηλαδή δρχ. 20,10, 5, 2 και 1. καθώς και λεπτά 50, 20,10 και 5. Το νομίσματα αυτά τα παίζαμε στο στριφτό. Τοποθετούσαμε δηλαδή ένα απ’ αυτα πάνω στο νύχι του αντίχειρα και το εκσφενδονίζαμε προς τα επάνω στριφτά. Ο αντίπαλος εκείνη τη στιγμή έλεγε κορώνα ή γράμματα. Οταν το νόμισμα έπεφτε κάτω και η επάνω όψη του ήταν εκείνη που είπε ο συμπαίκτης (δηλαδή κορώνα ή γράμματα), έπαιρνε αυτός το νόμισμα Αν έχανε, έδινε αυτός ένα νόμισμα. Ισης αξίας, στον παίκτη που έστριψε το νόμισμα. Κορώνα ήταν συνήθως μια φιγούρα (κεφάλι ήρωα, βασιλιά κλπ.).

14 Η γουρούνα.

Το παιχνίδι αυτό παιζόταν όπως το σημερινό γκολφ. Με τη διαφορά ότι αντί για μπαλάκι είχαμε ένα κότσιλο (καρπός του καλαμποκιού-αραβοσίτου) ή ένα κονσερβοκούτι



15. Η τυφλόμυγα.

Με ένα μαντίλι δέναμε τα μάτια ενός που έχανε στα προκαταρκτικά, και αυτός, στα τυφλά πλέον, έψαχνε με τα χέρια προτεταμένα να βρει και να πιασει κάποιον από τους συμπαίκτες, που ήσαν κοντά του και τον πείραζαν. Όταν κατόρθωνε να πιάσει κάποιον έπρεπε να πει ποιος είναι, για να πάρει τη θέση του. Αλλιώς συνέχιζε το παιχνίδι ο ίδιος, ώσπου να αναγνωρίσει κάποιον από τους συμπαίκτες.



16.Το μπιζ

Αυτός που έχανε στα προκαταρκτικά (στό δείξιμο) τοποθετούσε την παλάμη του αριστερού χεριού του κάτω από τη δεξιά μασχάλη, έτσι ώστε η παλάμη να είναι στην ίδια γραμμή με την πλάτη του. και τη δεξιά παλάμη την τοποθετούσε, πλάι στο δεξί μάτι για να μη μπορεί να βλέπει πίσω του. Αφού ο παίκτης έπαιρνε αυτή τη θέση, κάποιος από τους συμπαίκτες. κτυπούσε με το χέρι του πολύ δυνατά πάνω στην παλάμη, που είχε, όπως είπα, πίσω στην πλάτη του, και τότε όλοι μαζί οι συμπαίκτες σήκωναν ψηλά το δεξί χέρι, με τον δείκτη προς τα επάνω, έτσι ώστε να παραπλανήσουν τον παίκτη που ξυλοκοπήθηκε και επαναλαμβάνοντας τη λέξη ΜΠΙΖ. Αν αναγνωριζόταν ο παίκτης που τον κτύπησε. έπαιρνε αυτός τη θέση του ξυλοκοπηθέντος. αλλιώς έμενε και πάλι ο ίδιος στη θέση του και συνεχιζόταν το μπιζάρισμα —όπως λέμε και σήμερα— δηλαδή το ξυλοφόρτωμα και η καλώς νοούμενη κοροϊδία.



17. Ο Κουτσός.

Σε επίπεδο έδαφος χαράσσαμε εμφανώς ένα κύβο, η κάθε πλευρά του οποίου ήταν 2 μέτρα περίπου Ακολούθως από τις δύο κάθετες πλευρές χαράσαμε προς τις άλλες πλευρές δύο παράλληλες ευθείες, έτσι ώστε να σχηματίζονται επί του εδάφους εννέα μικρότεροι κύβοι, η κάθε πλευρά των οποίων ήταν 60-70 πόντων. Αυτό ήταν εύκολο πάνω σε μια τσιμεντένια επιφάνεια, με κιμωλία ή ένα κεραμίδι, αλλά στα χωριά μας τότε δεν υπήρχαν πεζοδρόμια ούτε πλατείες στρωμένες με άσφαλτο ή τσιμέντο.

Ρίχναμε στον πρώτο δεξιά μικρό κύβο ένα κομμάτι μικρού κεραμιδιού και στηριζόμενοι μόνο στο δεξί μας πόδι. με ένα κάθε φορά κτύπημα του κεραμιδιού, περιφέραμε το κεραμίδι από τον πρώτο κύβο μέχρι τον ένατο. Εκείνος που κατάφερνε να μεταφέρει, με τον τρόπο αυτό, το κεραμίδι από κύβο σε κύβο, ήταν ο κερδισμένος. Αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο, γιατί το παιχνίδι αυτό απαιτούσε ισορροπία. Βέβαια είχε και ορισμένες άλλες παραλλαγές το παιχνίδι, αλλά αυτό εξαρτιόταν κυρίως από την φαντασία των παικτών. Π χ όταν ο παίκτης πετύχαινε τη μεταφορά του κεραμιδιού στους εννέα κύβους, η δεύτερη φάση ήταν η τοποθέτηση του κεραμιδιού επι του ανασηκωμένου αριστερού ποδιού και μάλιστα στο σημείο των δακτύλων και με το δεξί πόδι (κουτσαίνοντας) πηδούσαμε από κύβο σε κύβο, ξεκινώντας από τον πρώτο εκ δεξιών μέχρι του ένατου χωρίς να πέσει το κεραμίδι από το αριστερό πόδι. Οι άλλες παραλλαγές ήσαν χωρίς σημασία.

18. Η μέλισσα.

Δύο ομάδες παικτών, αποτελούμενες απο 8-15 παίκτες (η καθεμιά) πιασμένους σφιχτά χέρι με χέρι, απείχαν μεταξύ τους περί τα 20-30 μέτρα. Εκ περιτροπής οι ομάδες με δυνατές φωνές αντήλλασσαν τα εξής:

Η πρώτη ομάδα έλεγε Μέλισσα. Η δεύτερη: Μελισσιτητα. Η πρώτη: Εγώ παρήγγειλα. Η δεύτερη: Με ποιον: Η πρώτη: Με τον Κούτσικα. Ο Κούτσικας της δεύτερης ομάδας έπρεπε να τρέξει κατά μέτωπο προς την πρώτη ομάδα και με ορμή να επιπέσει επί των παικτών της, που ήσαν πιασμένοι χέρι-χέρι. Αν ο Κούτσικας κατόρθωνε να διασπάσει τους παίκτες της πρώτης ομάδας, ένας παίκτης της ομάδας αυτής ετίθετο εκτός παιχνιδιού. Αν αντίθετα δεν κατόρθωνε να διασπάσει την πρώτη ομάδα ετίθετο αυτός εκτός μάχης.

Με τον τρόπο αυτό συνεχιζόταν το παιχνίδι μέχρι εξουδετέρωσης της μιας ομάδας από την άλλη.

Παρατηρήσεις: Τα με αριθμούς 1, 6. 7, 11, 12, 13, 15 και 17 παιχνίδια ήσαν μικτά. Τα υπόλοιπα παιζόντουσαν αμιγώς από αγόρια η κορίτσια. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι τα παιχνίδια αυτά μας γέμιζαν τη ζωή. Αποτελούσαν άθληση και μας πρόσφεραν χαρά και ευτυχία. Γι αυτό η τοτενή νεολαία δεν ξεστράτιζε παρόλη τη φτώχεια της, και η συνεχής επαφή των παιδιών δημιουργούσε και έδενε φιλίες ειλικρινείς και αδιατάρακτες.

Η κρίση που περνάει σήμερα ο τόπος σ όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής και ενόψει των προκλήσεων που έρχονται, οι οποίες, όπως είναι βέβαιο, θα συνταράξουν τα πάντα, επιβάλλεται να παρθούν από την Πολιτεία, το ταχύτερον, μέτρα απασχόλησης της νεολαίας σε αθλοπαιδιές και να την απομακρύνει από την μπόχα των καφετεριών κλπ. Να της εμφυσήσει την αισιοδοξία που της λείπει, να της δώσει χαρά και ευτυχία σήμερα και ελπίδα για το αύριο. Στα σχολειά οι νέοι να γυμνάζονται, να διδάσκονται σωστά την ιστορία μας και όχι την ωραιοποιημένη ή κακοποιημένη, στα διαλείμματα να ακούνε την ζωντανή δημοτική μουσική του λαού μας και να βρεθεί τρόπος να δεθούν με τις παραδόσεις και τα ήθη και έθιμα του λαού μας. Προπαντός η Πολιτεία θα πρέπει να εξασφαλίσει το μέλλον στα παιδιά μας, αν θέλουμε να υπάρξει συνέχεια αυτού που λέγεται ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ. Αλλιώς είναι φαεινότερον του ήλιου ότι θα απορροφηθούμε και θα χαθούμε μέσα στο κύμα που έρχεται.

Του Κώστα Κουτσίκα

Από το περιοδικό «Στερεά Ελλάς» – Φεβρουάριος 1996. Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Λιβαδειάς

Σάββατο 17 Μαρτίου 2018

....ελπίδα για ευαισθητοποίηση και παρέμβαση

 για το έκτρωμα και το "έγκλημα " έγραψε ο σύλλογος του χωριού ΑΙΑΣ Ο ΛΟΚΡΟΣ μέσα από την εφημερίδα του .
κ.Δήμαρχε κ.Αντιδήμαρχε κ.Πρόεδρε της τοπικής κοινότητας 

Έχετε περάσει χιλιάδες φορές από το συγκεκριμένο σημείο οπότε δεν χρειάζεται περιγραφή. Όμως η σοβαρότητα της κατάστασης καθιστά σκόπιμη και αναγκαία την επισήμανση του προβλήματος. Και τονίζουμε ότι: η έλλειψη φωτισμού, δια- γράμμισης και σήμανσης σε συνδυασμό με αυτό το κατασκευαστικό έκτρωμα δημιουργείται στο συγκεκριμένο σημείο προϋπόθεση για γέννεση σοβαρού τροχαίου ατυχήματος. Ευτυχώς η τύχη και η βοήθεια του Θεού μας σώζουν μέχρι σήμερα.
 Αυτά τα λίγα με την ελπίδα για ευαισθητοποίηση και παρέμβαση σας. 
Αριστείδης Κ. Κούρος Θωμάς Γ. Καραμέρη