Κουβεντιάζω μαζί σας.
Δεν με ‘ξέρετε’, δεν σας ‘ξέρω’, αλλά μου δώσατε το δικαίωμα να τα λέμε.
Το ξεκίνησα σαν μονόλογο σιγά σιγά έγινε διάλογος, επικοινωνία, αλληλοεκτίμηση.
Για μένα τα γράφω, αλλά μετά σκέφτομαι εσάς.
Εσένα που μπαίνεις από το Μαρτίνο από την Αταλάντη από την Λάρυμνα εσένα που μένεις στο Προσκυνά στην Ζυρίχη, εσένα που μένεις στο Παρίσι, εσένα που σπουδάζεις στην Αγγλία κι εσένα που περνάς ξυστά δίπλα μου από τον Λάμπη και δεν λες ούτε ένα γεια .
Παλιότερα τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε και τώρα το ίδιο κάνουμε μόνο που τώρα τα γράφουμε και τα ‘’κρεμάμε στο blog’’Η συνηθισμένη έκφραση τώρα στη παρέα είναι ΄΄ να το γράψουμε στο blog΄΄. Τώρα τα κρεμάω στο blog και όλοι μαζί μετά στην πλατεία, στου Λάμπη, απλώνουμε τον τραχανά στο ήλιο …κι ύστερα περιμένω.
Τι περιμένω; Η δική μου συγκίνηση να γίνει δική σας και με τον τρόπο σας ποτίζεται τις αναμνήσεις μου.
Κι όταν σιωπηλά προβληματιζόμαστε γι αυτά που γράφει ο σιγουρατζής , η σιωπή μας είναι γεμάτη σκέψεις και εικόνες.
Όσο και να νομίζω ότι τα γράφω μόνος μου , δεν μπορώ για την ώρα να αποχωριστώ αυτό το περίπλοκο μαζί.
Όταν ξαναδιαβάζω ένα κείμενο νομίζω ότι ακούω τις δικέ σας ανάσες που ενώνονται με τις δικές μου ακόμη κι αν δεν τις συμμερίζεστε.
Δεν θα υπάρχουν πύρινα κείμενα στον σιγουρατζή που θα καθοδηγούν και θα συνεπαίρνουν τον Μαρτιναίο, θα υπάρχουν κείμενα για την αδικία την αγάπη το θάνατο την τρέλα , την εκμετάλλευση.
Κοντά στους υπόλοιπους που ανοίγουν ορίζοντες και την σκέψη μας, θα υπάρχω και γώ.
Τα λέμε
sigouratzis
Δεν με ‘ξέρετε’, δεν σας ‘ξέρω’, αλλά μου δώσατε το δικαίωμα να τα λέμε.
Το ξεκίνησα σαν μονόλογο σιγά σιγά έγινε διάλογος, επικοινωνία, αλληλοεκτίμηση.
Για μένα τα γράφω, αλλά μετά σκέφτομαι εσάς.
Εσένα που μπαίνεις από το Μαρτίνο από την Αταλάντη από την Λάρυμνα εσένα που μένεις στο Προσκυνά στην Ζυρίχη, εσένα που μένεις στο Παρίσι, εσένα που σπουδάζεις στην Αγγλία κι εσένα που περνάς ξυστά δίπλα μου από τον Λάμπη και δεν λες ούτε ένα γεια .
Παλιότερα τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε και τώρα το ίδιο κάνουμε μόνο που τώρα τα γράφουμε και τα ‘’κρεμάμε στο blog’’Η συνηθισμένη έκφραση τώρα στη παρέα είναι ΄΄ να το γράψουμε στο blog΄΄. Τώρα τα κρεμάω στο blog και όλοι μαζί μετά στην πλατεία, στου Λάμπη, απλώνουμε τον τραχανά στο ήλιο …κι ύστερα περιμένω.
Τι περιμένω; Η δική μου συγκίνηση να γίνει δική σας και με τον τρόπο σας ποτίζεται τις αναμνήσεις μου.
Κι όταν σιωπηλά προβληματιζόμαστε γι αυτά που γράφει ο σιγουρατζής , η σιωπή μας είναι γεμάτη σκέψεις και εικόνες.
Όσο και να νομίζω ότι τα γράφω μόνος μου , δεν μπορώ για την ώρα να αποχωριστώ αυτό το περίπλοκο μαζί.
Όταν ξαναδιαβάζω ένα κείμενο νομίζω ότι ακούω τις δικέ σας ανάσες που ενώνονται με τις δικές μου ακόμη κι αν δεν τις συμμερίζεστε.
Δεν θα υπάρχουν πύρινα κείμενα στον σιγουρατζή που θα καθοδηγούν και θα συνεπαίρνουν τον Μαρτιναίο, θα υπάρχουν κείμενα για την αδικία την αγάπη το θάνατο την τρέλα , την εκμετάλλευση.
Κοντά στους υπόλοιπους που ανοίγουν ορίζοντες και την σκέψη μας, θα υπάρχω και γώ.
Τα λέμε
sigouratzis
